Í tilefni af Kvennadeginum 19. júní 2017:

 

Ég á fáar en góðar fyrirmyndir. Pabbi minn var ein þeirra. Hann var fæddur 19. juní 1924 og alinn upp við gömul gildi um kynjahlutverk og lifði mikið til samkvæmt þvi. En hann ól mig, yngsta orminn sinn, upp í því að ég gæti allt. Fór með mig endalaust landið þvert og endilangt á hverju sumri í sínum fjallabíl; kenndi mér að veiða, beita maðki (oj), bindahnúta, stunda íþróttir og hreyfingu, taka mig ekki hátíðlega, búa til varðeld, tjalda, labba um fjöll og náttúru, skoða jarðfræði, hugsa um tilganginn, fara vel með, vera heiðarleg; Bara vera ég sjálf! Þetta er liklega áhrifamesta aflið til jafnréttis.

Þess vegna ætla ég að heiðra hann á kvennadaginn því hann kenndi mér að vera persóna jöfn öllum öðrum umfram allt annað......

 

 

 

 

Hetja dagsins 17. júní 2017 er Fjallkona Hafnarfjarðar, Eva Ágústa.

 

Það ætti að sjálfsögðu ekki að vera frétt þó að transkona verði Fjallkonan....eða bara hver sem er.  En lífið er bara ekki útopía og endalaust einhverjar baráttur sem þarf að taka.

 

Dæmi:  Það þótti ekki eðlilegt að konur hefðu kosningarétt; að vinnandi fólk hefði réttindi; að konur fengju fæðingarorlof; að þrælahald væri bannað; að samkynhneigðir mættu giftast; að við hefðum frelsi til tjáningar........ öll þau mannréttindi, sem við erum svo lánsöm að öðlast bara við að fæðast hér, kostuðu fórnir og líf.  

Ég get ekki einu sinni reynt að setja í mig í þau spor sem Fjallkonan okkar í Hafnarfirði 17. júní 2017 hefur þurft að ganga á lífsleiðinni. Get gert mér í hugarlund að mörg hafi verið þung og með miklum mótvindi og oft verið hrasað á leiðinni. En þessi spor eru dæmi um baráttu sem skilar þekkingu og eyðir fordómum.  Ég ber endalaust virðingu fyrir þeim sem finna hjá sér kjark og seiglu til að feta svona þunga leið og vona svo sannarlega að þjóðin mín geti fundið til stolts yfir þessari konu! Að standa ein eftir mótvind (sem er enn blásandi úr öllum áttum) fyrir framan þjóð sína og bera höfuðuð hátt. Það geri ég svo sannarlega og óska henni hamingju í framtíðinni.

 

Það eru hetjur hvunndagsins sem bættu líf okkar, aldrei gleyma því.......

 

Einangrun og einmannaleiki. Raunveruleiki eða hugsanaskekkja?

 

Þekkt er sagan af 88 ára gamla manninum sem lá á dánarbeðinu og sagði: "AF HVERJU ÉG?".....

 

VIð göngum flest hver um með það sem staðalviðmið að ekkert fari úrskeiðis. Lífið sé bara braut sem við ákveðum og þolum bara ekki að eitthvað óvænt komi upp á.  Fúl ef við verðum veik í sumarfríinu....áfall að missa vinnuna...enginn tími til að missa heilsuna...pirrumst ef við gerum mistök sem tefja okkur.  

Nenni ekki hér að fara djúpt í hvaðan þetta kemur, en rangt er það. Málið er, að maðurinn er sjálfhverfur og lítur gjarnan á sig sem eina hreyfiaflið í sínu lífi.  Þess vegna erum við fljót að taka upp svipuna og finna allar mögulega skammir og ástæður fyrir því hvar við klikkuðum; "hvað gerði ég rangt".  Þegar við föllum í þá gryfju, þá sökkvum við dýpra í eigin haus og týnum því sem er aðalatriðið:  við erum öll að fást við það sama, bara í sitthvorum aðstæðunum. Það missa margir heilsuna....það missa margir vinnuna...það gera margir mistök.  Þessi niðurrifshegðun veldur því að við upplifum okkur "geimverur", úr tengslum við restina í kringum okkur.  Þetta er ekki rökrétt hugsun, heldur afleiðing þess að tilfinningar vonleysis, skammar og vanhæfni mynda n.k. rörsýni og þannig lita hvernig við sjáum okkur og annað fólk.  En einmitt þess vegna verðum við einmanna.  Sjálfsvorkunn (vont orð hlaðið neikvæðum gildum því miður..) skyggir á hæfni okkar til að sjá og finna þessa sammannlegu þætti og þá töpum við samkenndinni með hinum. Það er einmitt samkenndin sem er sterkasta aflið til að útrýma einangrun og einmannaleika.  Það hefur löngu sannað sig að sjálfshjálpar- og stuðningshópar þeirra sem eru að fást við sambærilegar upplifanir rjúfa einmannaleika.  Það er bara svo auðvelt að týnast í dag; skríða í vinnuna...skríða heim og skella í lás.  

Ekki hef ég lausnina, en finnst bara að samkenndin sé hverfandi á þessum 52 árum sem ég hef lifað.  Einstaklingshyggjan er svo æpandi hávær og kröfur um að skara fram úr eru ansi háværar. Þess í stað væri heillavænlegra að leggja áherslu á hvað gerir okkur sammannleg; hvernig við erum eins. Finna og rækta það sem tengir okkur öll saman. Kannski er þessi aðgreiningarstefna stór hluti af þessum væntingum um að lífið eigi að vera einhvern vegin.....í stað þess að lífið bara "er".   

 

Væntingar....vonbrigði....raunveruleikinn er að þúsundir hluta geta farið úrskeiðis og þess vegna miklar líkur á að þeir geri það