Sjálfsmat....sjálfsást

 

Mér var innprentað af samfélaginu að gott sjálfsmat væri grunnurinn að velgengni og hamingju. Hafa gott sjálfsálit væri mál málanna og maður ætti að vinna að því markvisst.  Mennta sig og vinna mikið og fara í gymmið, sækja námskeið, vera kúl og með allt á tæru. Sem sagt....vera eins og hundurinn sem eltir eigið skott þar til hann bilast eða dettur niður dauður....

 

Staðan í dag er sú að við sitjum uppi með vaxandi afleiðingar þessa boðskapar;  Aldrei hefur verið eins mikið um "narcissisma", eða það sem mætti kalla sjálfhverfu.  Hér á ég við sjúklega sjálfhverfu samkvæmt skilgreiningum og er fjöldi birtra greina sem fjalla um þennan vanda.  Öllum ráðum er beitt til að líta betur út og líða vel með eigið ágæti; börn ráðast á önnur börn til að sigra; fullorðnir fylkjast í hópa fullum af fordómum og ekki síst sjáum við "ég-á-meira-en-þu" keppnina vera aldrei harðari en nú.

Hvað er þá mótvægið?  Sjálfsást, eða self compassion.  Kannski er betra að tala um sjálfsumhyggju.  Ekki flókin, en virðist erfið í framkvæmd.  Við eigum nefnilega svo auðvelt með að tala okkur niður og segjum innra með okkur jafnvel hluti við okkur sjálf, sem við myndum aldrei segja við okkar versta óvin.  Og þetta gerum við jafnvel þegar við erum að rembast við að ná árangri til að byggja upp sjálfstraustið!

Sjálfsumhyggja er æfing; æfing í að elska okkur og umbera með öllum okkar kostum og veikleikum (ekki göllum; við erum ekki gölluð, heldur bara ólík og misjöfn).  Við eigum góða daga og slæma. Við eigum frábær tímabil og erfið tímabil.  Við erum allt, enda er það hluti þess að vera mannleg.  

Það er þó ekki nóg að bera umhyggju bara fyrir sjálfum sér, því við þurfum að tileinka okkur að bera umhyggju fyrir samferðafóki okkar.  Við erum öll eitt stykki einstaklingur og við eigum því þann sjálfsagða  rétt að vera til í öllu okkar veldi.  

Ég sé þetta svona: Við erum öll í sama spilinu; spilinu sem heitir "Lifðu lífinu lifandi".  VIð fáum alls konar spil á hendi, en því miður er ekki öllum kennt að spila.  Sama hversu vel er gefið, þá erum alltaf einhverjir sem verða útundan þegar leikreglurnar eru kenndar. 

En ef við temjum okkur sjálfsumhyggju, þá léttir á reiði og biturð og gremju. Og með því að tileinka okkur umhyggju fyrir öðrum, þá förum við að sjá hvað er sammannlegt með okkur í stað þess að sjá hvað gerir okkur voða sérstök og betri en hina. 

 

Það er ekki hægt að virða aðra ef maður virðir ekki sjálfan sig.......