Á bremsunni í gegnum lífið.

Er það ekki einkennilegt hvað við þurfum sífellt að vera að stoppa okkur af?  Ekki borða of mikið, ekki vaka of lengi, ekki drekka of mikið, ekki horfa of mikið á sjónvarpið, ekki vera of mikið í tölvunni, ekki eyða of miklu, ekki vinna of mikið....listinn er laannngggguuurr.   Fúlt að þurfa að vera  sífellt með það á tifinningunni að maður sé nú aðeins of hömlulaus; skorti sjálfsaga, hafi ekki stjórnina. 

Förum svo í huganum til fjarlægari staða; þar er þessu öfugt farið.  Lífið gengur jafvel út á að reyna að fá að borða, finna sér svefnstað/vonast eftir svefnfriði, leita eftir einhverju að drekka, sjónvarp eða tölva....ekki til, engir peningar til að eyða, enga vinnu að hafa....listinn er laannngggguuur.  

Það er greinilega nóg til handa okkur öllum....

 

Ég hlýt að vera glataður starfsmaður...

Einhvern tímann  var mér gerð grein fyrir því, að ef ég næði mér í góða menntun, væri samviskusöm og heiðarleg, og leggði mig fram í vinnunni, þá fengi ég borgað eftir því.  (hér ætla ég ekki einu sinni að vísa til þeirrar óheppilegu staðreyndar að ég er kona og því virkar þetta náttúrulega ekki svona af þeim sökum...).  Stúdentspróf og háskólagráða og áhugi á að halda heilsu þjóðarinnar sem bestri virðast ekki duga til. 

Sjáum fyrir okkur heildarmagn þess penings sem fer um hendur landsmanna á hverjum tíma.  Hér erum við að tala um laun (uppgefin og "svört"), arðgreiðslur, bætur og allt það sem fer um hagkerfið sem neyslufé.  Það er voða lítill hluti þjóðarinnar sem virðist hafa mestan hlutann milli handanna, á meðan mestur hluti þjóðarinnar virðist hafa lítinn hluta milli handanna. Hugsum okkur að allir þessir peningar væru teknir í einn pott og skip á réttlátan hátt á milli allra.  Það er nefnilega þannig að við þurfum á hvort öðru að halda til að halda samfélaginu gangandi.  Ég bara skil ekki tilganginn með því að eiga hundruði eða þúsundir milljóna króna, né hvaða réttlæting liggur að baki þessum auðsöfnuði.

 

Þetta fólk hlýtur bara að vera svona ógeðslega duglegt í vinnunni......

 

 

Lét gabbast af boði lífeyrissjóðanna....

Vá hvað ég sé eftir peningunum sem ég hef greytt í lífeyrissjóði um ævina!  Að maður skuli þurfa að afhenda örðum peningana sína til afnota....án þess að hafa í mörgum tilfellum nokkuð um það að segja hvernig þeir verða notaðir.  "Punsh line"-ið er svo að loksins þegar greiðslurnar fara að berast til baka, þá skerðist ellilífeyririnn frá TR.  Þetta þýðir þá eiginlega bara að þeir sem voru mjög tekjulágir eða bótaþegar fá óskertan lífeyri frá ríkinu, þeir sem voru í þeirri aðstöðu að geta gefið upp lág laun og tekið út arð (eða hvað það nú kallast) fá óskertan lífeyri frá ríkinu, en þessi auma millistétt má blæða, enn og aftur, og þola skerðingu. 

 

Ég hef einhvern veginn misst sjónar á gulrótinni sem mér var lofuð.....

 

Gefstu upp!

Ekki sjéns!  Aldrei!  Og tapa? 

Ef það er spurning um líf eða dauða þá er auðvitað glapræði að gefast upp. Eins getur verið fínt að sækja á ef sigurlaunin eru almennileg og djúsí "gulrót".    Einn bardaginn er þó þar sem uppgjöf er sjálfsögð, eðlileg og heilbrigð, jafnvel æskileg, og það er þegar við háum innri bardaga við okkur sjálf.  

Við könnumst öll við þessa tilfinningu innri togstreitu, þegar við upplifum ósamræmi innra með okkur.  Þessi tilfinning, eða innri togstreita, veldur óróleika, kvíða, ótta eða bara ónotum sem erfitt getur verið að festa fingur á.  Hvað er þá til ráða?

Vopnahlé. Gefum okkur svigrúm til að hlusta á þessar andstæður innra með okkur og lærum að þekkja þessa bardaga þegar þeir hefjast.  Þetta eru andstæður í okkar eingin hugskoti og því þurfum við bara að hlusta og virða uppruna þeirra.  Þegar við temjum okkur þessa vopnahlés-hegðun, þá förum við líka að læra að fara eftir innsæinu (sem er bara undirvitunin okkar eða harði diskurinn) og getum þá lagt niður bardagann og fylgt því sem okkur líður betur með.  

Þetta kallast nefnilega ekki ósigur, heldur skynsamleg innri samtöl sem leiða til farsællrar niðurstöðu.

 

Hættum að slást við okkur sjálf......

 

 

 

Ertu við?

Eða ertu eins og rispuð plata föst í gamla laginu?  Eða jafnvel alltaf nokkrum skrefum á undan þér?  Einhver vitur maður (örugglega gúru með fullkomna stjórn á huganum) sagði; Þeir sem eru þunglyndir eru fastir í fortíðinni og þeir sem þjást af kvíða eru fastir í framtíðinni.  Basic! 

Áföll, vonbrigði og aðrir erfiðleikar sem við mætum eru eðlilegur hluti af mannsævinni. En ef við festumst í þessum atburðum, leitum endalaust orsaka í stað þess að læra af þeim og halda áfram, þá endum við í vonleysi, reiði og þunglyndi. 

Kvíðinn kemur af óttanum við það sem á eftir að gerast.  Við búum okkur til mögulegar uppákomur eða sviðsetningar af ókomnum atburðum og til þess höfum við eitt tæki; ímyndunaraflið.  Ímyndunarafl hver og eins er mótað af lífreynslu og lærdómi, svo enginn getur sett sig í spor annara hvað kvíða varðar.  

Til að frelsast undan oki kvíða og þunglyndis er ráðið að lifa í núinu.  Ég er ekki að tala hér um að sitja bara allan daginn og chilla og bíða eftir að eitthvað æðislegt gerist.  Miklu frekar að leggja sig fram um að vera með hugan akkúrat við það verk sem verið er að vinna og ekkert umfram það.  Njóta þess sem gert er hverju sinni og taka eftir líðan sinni og viðbrögðum í stað þess að flýja alltaf inn í fortíðina eða framtíðina. Hugurinn kyrrast og verður einbeittari.  

 

Vilja ekki flestir ná hugarró......?

 

 

 

 

Orð eru ekkert meira en huglægt mat.

Leiddu hugann að þessar fullyrðingu; orð eru huglægt mat. Þetta segi ég út frá þeirri staðreynd að hvert og eitt tungumál býr yfir blæbrigðum sem svo erfitt getur verið að þýða. Auðvitað er glas alltaf glas, en öll þau orð sem lýsa tilfinningum, upplifunum, skynjunum og áhrifum getur verið nánast ömögulegt að þýða.

Á þetta þá ekki líka við okkur sem tölum sama tungumálið? Hvernig getum við eiginlega skilið hvað orðin merkja í hugum samlanda okkar?  Orð eru bara eins og stiklur í læk sem við tiplum á til að komst yfir en dveljum aldrei við.  Þess vegna er undalegt hve mikið við hengjum okkur í það sem náunginn segir.  Þessi eiginleiki býður upp á endalausar umræður, átök og blaðaskrif um túlkunaratriði og mat á skoðunum og er í senn bæði snilldin og gallin við hið talaða (og ritaða) mál.

Kannski er þetta all saman einn misskilningur......

 

 

Næstum því synd að grafa öll þessi listaverk....

Brá mér í vikunni inn á eina af þeim fjölmörgu tattoostofum sem hafa sprottið upp á öðru hvoru götuhorni borgarinnar.  Það var ekkert síðra en að fara á gott listasafn get ég sagt ykkur.  Í rauninni fannst mér það jafnvel bara áhugaverðara því umgjöðin er svo mikil upplifun og mannflóran fjölbreyttari en á hefðbundnu listasafni.  Þarna inni leynast þvílíkir listamenn og lagðist ég í net-leiðangur eftir að heim var komið.  Eftir því sem ég skoðaði fleiri heimasíður, þeim mun meira varð álit mitt á þessu listformi.  Bara það, að striginn er lifandi vefur sem í ofanálag liggur yfir öflugum síkvikum vöðvamassa fær mig til að hreinlega dást að djörfung þeirra sem leggja þetta listform fyrir sig. 

Ég kemst ekki hjá því að leiða hugan að öllum þeim fjölda listaverka sem fara fyrr eða síðar undir græna torfu....synd!

 

Vá hvað það er erfitt að hafa ekki skoðun á pólitík....

...en nú er ég bæði hneyksluð og pirruð.  Hvernig passar það við lýðræðislega hugsun að formaður stjórnmálaflokks láti boð út ganga að flokkur sinn eigi að kjósa "svona" næstkomandi laugardag?  Annars hvað?  Þessir stóru flokkar eru orðnir svo eitthvað allt annað en hugsjónarhópar og hafa kannski aldrei verið það.....græninginn ég.  En mikið þætti mér nú heilbrigt ef hver og einn kosningabær Íslendingur tæki bara ákvörðun alveg einn og sjálfur og sýndi lýðræðinu þannig hreina og tæra virðingu.

En kannski er það bara eðlilegur hluti lýðræðis að lýðurinn ráði hvort hann ráði sjálfur eða láti aðra bara um það að ráða....

 

Takið hjólreiðarnar upp á næsta level, takk!

Mikið er það nú gott að sjá allt þetta fólk sem ferðast um götur borgarinnar á þann umhverfisvæna og heilsusamlega hátt sem hjólreiðar eru (ef frá er talin innöndunarmengun morgunumferðarinnar, en það er nú önnur saga...).  Svo er öryggisvakning í gangi; fleiri og fleiri farnir að nota hjálma, svo ég tali nú ekki um þessi frábæru skærgulu vesti sem eru með áföstum endurskinsborðum. 

En eitt hefur ekki breyst, og það eru götur borgarinnar.  Nema hvað umferð eykst ár frá ári.  Öll viljum við komast heil heim og því legg ég til að hjólreiðarmenn fjárfesti nú í hliðarspegli.  Hraði og fjöldi hjóla er orðinn svo mikill og ekki þarf nema augnabliks gáleysi til að illa fari.  Hliðarspeglar eru skylda á mótorhljólum og skellinöðrum, og finndist mér að sama ætti að gilda um reiðhjólin.

Það getur borgað sig að vera með vel útbúið reiðhjól...

 

 

Er einhver munur á Lex-lögmannsstofu og Outlaws?

Ég hef afar sterka réttlætiskennd og þoli ekki hvers kyns spillingu, misrétti, ójöfnuð, manngreiningu o.s. frv.  Ég er ekki pólitísk á neinn hátt, nánast anarkisti ef út í það er farið, enda eigum við að vera fullfær að stjórna okkur sjálf.  Það hefur mikið verið sagt og skrifað undanfarið um ráðningu afbrotamanns á lögmannsstofunni Lex.  Það er hið besta mál að menn afpláni hluta dóms við að skila vinnu til samfélagsins og í þessu tilfelli er afbrotamaðurinn lögfræðimenntaður og því eðlilegt að hann hafi farið í störf á því sviði. Þetta er í takt við þá skoðun mína að betrunarvist sé betri en refsivist.  

EN, það skrítna er í þessu að akkúrat Lex sá um mál afbrotamannsins í varnarbaráttu hans.  Er þetta nú ekki það siðlausasta?  Er ekki til nóg af öðrum hlutlausari störfum fyrir þennan löglærða afbrotamann? Væri jafnvel ekki eðlilegra að hann sinnti störfum í þágu hins opinbera/okkar sem borga fangelsisvistina?

Í síðustu viku ætlaði allt vitlaust að verða þegar 19 ára meðlimur Outlaws fór fyrir dóm því félagar hans mættu á svæðið honum til stuðnings.  

Er einhver munur á þessum málum.........?