Þessi sjálfsgagnrýni....

 

Þekki engan sem hefur ekki talað sig niður. Reyndar held ég að þetta sé einhver rosalega sterk sammmanleg sjálfsbjargarviðleitni sem hefur þann tilgang að láta okkur líða betur....en bítur sig í skottið.  Þannig virkar niðurrifið:

 

Við höfum öll sjálf orðið vitni af því (jafnvel tekið hressilega þátt í...) þegar verið er að baktala eða jafnvel níða niður aðra.  Þetta er svona .... "hey, ég er með mitt á hreinu á meðan ég sé gallan hjá þér".  Frekar sorglegt og sjúklegt þegar þetta fer úr því að tala niður verk annanrra og niður í að níða persónuleika fólks. En svona gerum við til að ómeðvitað létta af eigin vanlíðan.  Allt frekar eðlilegar hvatir þar (en auðvitað erum við gædd tilfinningagreind og eigum að geta haft hömlur á okkur).

Þetta nákvmælega sama er að gerast þegar við brjótum sjálf okkur niður.  Þessi "rödd" eða "hluti" okkar sem sér um að vera dómarinn gefur okkur þá tilfinningu að við séum svo klár, að koma auga á klúðrið. Augnabliks vellíðan af því að vera vitur og með allt á tæru...en þá kemdur feed-backið:   "Hlutinn" sem tekur við skömmunum er inni í sama kolli og fer um leið að skammast sín og verður óæðri; barnið sem gerði vitlaust. 

Hvað gerum við svo við þetta allt?  Flestir gera nú bara ekkert annað en fara í felur með skömmina, reyna að kæfa hana eða fela hana bak við grímu fullkomnunnar.  Svo við endurtekinn leik, þá erum við búin að bíta svo oft og fast í skottið að við erum orðin helsár á sálartetrinu.  

Eina leiðin til að stöðva þessa sammannlegu hegðun vítahrings er einföld; hættu bara að tala þig niður.  Jú það er hægt ef maður gefst ekki upp og bara heldur áfram að æfa sig. Tala við sig eins og sinn besta vin segir klisjan. Satt er það.  

 

Ég er víst eini vinurinn sem ég losna ekki við fyrr en ég dey.......

 

Mér líður svo illa yfir að líða illa. Og þá líður mér illa...

 

Loopa. Þráhyggja. Eðlileg, ef við höfum ekki svörin, því við höldum áfram að spyrja og hugsa þar til við vitum.

Kannast einhver við þetta:  ég skeit upp á bak og er með sektarkennd.  En þar sem ég er vitsmunavera þá geri ég mér grein fyrir að ég er að hugsa niðurrifshugsanir með því að vera með sektarkennd. Þá fæ ég sektarkennd yfir að vera með sektarkennd.  Úff hvað mér líður þá illa.  Ómeðvitað gæti ég þess vegna gert eitthvað af eftirfarandi:

1. Fæ mér að borða til að deyfa vanlíðanina. Fæ svo samviskubit yfir að hafa nú verið lúði og hámað í mig ósvöng

2. Opna facebook meðvitundarlaus og skoða newsfeedið. Glatað! Allir að gera akkúrat það sem ég missti af.

3. Fæ mér einn kaldann. Vá, þarf ég virkilega að drekka núna? Ein?

 

Samviksubit. SAMVISKUBIT.  

 

Sko. Lífið hefur alltaf verið og mun alltaf vera fullt af allskonar veseni og minna skemmtilegum upplifunum, i bland við allt þetta frábæra og skemmtilega og uppbyggjandi.  Og hvað með það þá þó ég hafi drullað upp á bak?  Ekki fyrsta manneskjan til þess. 

 

Ég reyni að æfi mig daglega í að "get over myself".....helst án samviskubits ef ég klikka .......

 

 

 

 

Af hverju skyldi einhver mótmæla #metoo?!

 

Vildi innilega óska þess að enginn hefði þurft að hefja þessa herferð.  En þess þurfti. 

Það sem særir mig meira en flest annað er að það skuli stór hópur nota þetta orð, #metoo,  í hálfkæringi og gríni alveg upp í að vera hreinlega að rakka þetta stórátak niður!  Hver er eiginlega á móti mannréttindum og frelsi?  

Í besta falli er skýringin að þetta er óþægilegt málefni.  Vil viljum ekki þekkja neinn sem er að brjóta á siðferðiskennd okkar og alls ekki innan fjölskyldunnar.

Í versta falli er skýrningin að viðkomandi er gerandi og líður skár með kenndir sínar með því að mótmæla þessu "feminista-metoo-væli".

Og allt þar á mill....

 

Á sama hátt og allt okkar ytra umhverfi er að breytast á ógnarhraða þá er slíkt hið sama að gerast varðandi siðferðisvakningu en við ef til vill ráðum við.  Enda er mannsævin löng og oft erfitt að kenna gömlum hundi að sitja.  Þessi sami "gamli hundur" er svo mögulega uppalandi og flutti þessi ósanngjörnu gildi kven-vanvirðingar niður í næstu kynslóð og svo koll af kolli....syndir feðranna eru magnað stýriafl.

Það er samt engin afsökun. Við vitum alveg að okkar sjálfra er ábyrgðin að breyta því sem okkur var kennt og gagnast ekki í dag.  Ég veit að þetta er hægara sagt en gert, enda forsendur okkar svo misjafnar. Ekki allir fengu leiðbeiningar með móðurmjólkinni hvernig spila skyldi úr spilunum.

Alvarlegri er sá hópur sem er með góðu spilin á hendi og hikar ekki við að svindla í spilinu; þessir siðblindu. Því miður þekki ég siðblindu meira en ég kæri mig um og sammerkt er að þessir einstaklingar verða skaðlegri eftir því sem þeir vita meira.  Verða snillingar orðræðunnar og þeirra allra beittasta vopn er "gaslighting".  Googlið þetta orð. Þá fattið þið hegðunina.

"Gaslighting is a form of psychological manipulation that seeks to sow seeds of doubt in a targeted individual or in members of a targeted group, making them question their own memory, perception, and sanity."

Allt er gert til að strá sandi í augu þess sem verður á vegi þeirra sem gæti komið upp um siðlausa hegðun.   Snúa út úr og neita atburðarrás.  Fjöldinn fellur fyrir sjarmanum og tungulipurðinni, enda er það svo að langflestir eru grunlausir um hegðunarmynstur þessara einstaklinga.  Þess vegna fá þeir stuðning og klapp á bakið....."getur bara ekki verið að þetta sé satt".

Enginn, ENGINN hefur nokkra hugmynd hvað gerist bak við luktar dyr og þess vegna fer fátt meira fyrir brjóstið á mér en þegar fólk hópar sér í skoðanafylkingar bak við það sem kalla má fjölskylduharmleiki.  Ekki einu sinni þolendur ná fyllilega að halda utan um þann súrrealíska veruleika sem fylgir því að festast í neti þessara gerenda.

 

Hvernig væri að sýna tillitsemi og að minnsta kosti vita eitthvað áður en blásið er í skoðanalúðrana.......................

 

Sjálfsmat....sjálfsást

 

Mér var innprentað af samfélaginu að gott sjálfsmat væri grunnurinn að velgengni og hamingju. Hafa gott sjálfsálit væri mál málanna og maður ætti að vinna að því markvisst.  Mennta sig og vinna mikið og fara í gymmið, sækja námskeið, vera kúl og með allt á tæru. Sem sagt....vera eins og hundurinn sem eltir eigið skott þar til hann bilast eða dettur niður dauður....

 

Staðan í dag er sú að við sitjum uppi með vaxandi afleiðingar þessa boðskapar;  Aldrei hefur verið eins mikið um "narcissisma", eða það sem mætti kalla sjálfhverfu.  Hér á ég við sjúklega sjálfhverfu samkvæmt skilgreiningum og er fjöldi birtra greina sem fjalla um þennan vanda.  Öllum ráðum er beitt til að líta betur út og líða vel með eigið ágæti; börn ráðast á önnur börn til að sigra; fullorðnir fylkjast í hópa fullum af fordómum og ekki síst sjáum við "ég-á-meira-en-þu" keppnina vera aldrei harðari en nú.

Hvað er þá mótvægið?  Sjálfsást, eða self compassion.  Kannski er betra að tala um sjálfsumhyggju.  Ekki flókin, en virðist erfið í framkvæmd.  Við eigum nefnilega svo auðvelt með að tala okkur niður og segjum innra með okkur jafnvel hluti við okkur sjálf, sem við myndum aldrei segja við okkar versta óvin.  Og þetta gerum við jafnvel þegar við erum að rembast við að ná árangri til að byggja upp sjálfstraustið!

Sjálfsumhyggja er æfing; æfing í að elska okkur og umbera með öllum okkar kostum og veikleikum (ekki göllum; við erum ekki gölluð, heldur bara ólík og misjöfn).  Við eigum góða daga og slæma. Við eigum frábær tímabil og erfið tímabil.  Við erum allt, enda er það hluti þess að vera mannleg.  

Það er þó ekki nóg að bera umhyggju bara fyrir sjálfum sér, því við þurfum að tileinka okkur að bera umhyggju fyrir samferðafóki okkar.  Við erum öll eitt stykki einstaklingur og við eigum því þann sjálfsagða  rétt að vera til í öllu okkar veldi.  

Ég sé þetta svona: Við erum öll í sama spilinu; spilinu sem heitir "Lifðu lífinu lifandi".  VIð fáum alls konar spil á hendi, en því miður er ekki öllum kennt að spila.  Sama hversu vel er gefið, þá erum alltaf einhverjir sem verða útundan þegar leikreglurnar eru kenndar. 

En ef við temjum okkur sjálfsumhyggju, þá léttir á reiði og biturð og gremju. Og með því að tileinka okkur umhyggju fyrir öðrum, þá förum við að sjá hvað er sammannlegt með okkur í stað þess að sjá hvað gerir okkur voða sérstök og betri en hina. 

 

Það er ekki hægt að virða aðra ef maður virðir ekki sjálfan sig.......

 

Er ekki næst á dagskrá: #skilumskömminni.....?

Fyrirsögnin kom í kollin á mér við lestur netmiðlanna í morgun.  Umræðuefnið var Ari, sá er syngur nýjasta framlag okkar í Eurovision.  Ekki af því hann syngur eins og engill, heldur af því að hann gerðist sekur um að fella tár.  Jafnvel illa hraunað yfir hann í kommentakerfunum...... Eftir að hafa velt vöngum fram og til baka komst ég þeirri niðurstöðu að hvatirnar fæddust líklega af skömm.  Skömm yfir að sýna tilfinningar, viðkvæmni eða hvað nú fær okkur til að gráta.

 

Skömmin.  Einhvers staðar á lífsleiðinni er mörgum okkar kennt að maður grætur ekki opinberlega eða bara alls ekki.  Harkan og heimskan einu sinni enn!  En það vill nú bara þannig til, að allir rúmir 7 milljarðarnir sem lifa núna á jörðinni eiga þann sammannlega þátt í sér að finna til, gera mistök, verða særð og sorgmædd.  Samt er eins og það sé eitthvað voðalega skrítið að vera þannig. 

Skömmin fæðir síðan af sér það sem gerir okkur grimm; lygarnar, árásarginri, reiði, svik.....allt það sem við getum fundið upp á til þess eins að ekki komist upp um okkur. Enginn sjái mistökin eða finni "veikleikann".  

 

Síðan er það versta skömmin af þeim öllum (ef svo má að orði komast):  Það er skömmin sem einhver annar hefur girt yfir okkur með óheilbriðgri framkomu og slæmum samskiptum.  Það er þegar á okkur er brotið á einn eða annan hátt þannig að okkur er kennt um hegðun viðkomandi.  Við höfum ábyggilega flest fengið að kenna á þessu, allt frá því að vera kennt um eitthvað sem sagt var, upp í það að þurfa að bera skömm eftir hvers konar ofbeldi.  Við nefnilega getum hæglega skammast okkar fyrir að "hafa látið koma svona fram við okkur" og sú skömm er þung birði að bera.  Hún brýtur niður traust og sjálfsmyndin skekkist og getur endað í viðvarandi kvíða og/eða þunglyndi.  

 

Mikið vildi ég óska að við værum alin þannig upp að viðurkenna að við erum öll fullkomnlega ófullkomin og megum bera og sýna allar þær tilfinningar sem yfir okkur koma. Það er hluti af mannlegu eðli og þar af leiðandi lífi okkar allra.

 

PS.  Mér finnst hann eiginlega vera flott-Ari .........

 

Í tilefni af Kvennadeginum 19. júní 2017:

 

Ég á fáar en góðar fyrirmyndir. Pabbi minn var ein þeirra. Hann var fæddur 19. juní 1924 og alinn upp við gömul gildi um kynjahlutverk og lifði mikið til samkvæmt þvi. En hann ól mig, yngsta orminn sinn, upp í því að ég gæti allt. Fór með mig endalaust landið þvert og endilangt á hverju sumri í sínum fjallabíl; kenndi mér að veiða, beita maðki (oj), bindahnúta, stunda íþróttir og hreyfingu, taka mig ekki hátíðlega, búa til varðeld, tjalda, labba um fjöll og náttúru, skoða jarðfræði, hugsa um tilganginn, fara vel með, vera heiðarleg; Bara vera ég sjálf! Þetta er liklega áhrifamesta aflið til jafnréttis.

Þess vegna ætla ég að heiðra hann á kvennadaginn því hann kenndi mér að vera persóna jöfn öllum öðrum umfram allt annað......

 

 

 

 

Hetja dagsins 17. júní 2017 er Fjallkona Hafnarfjarðar, Eva Ágústa.

 

Það ætti að sjálfsögðu ekki að vera frétt þó að transkona verði Fjallkonan....eða bara hver sem er.  En lífið er bara ekki útopía og endalaust einhverjar baráttur sem þarf að taka.

 

Dæmi:  Það þótti ekki eðlilegt að konur hefðu kosningarétt; að vinnandi fólk hefði réttindi; að konur fengju fæðingarorlof; að þrælahald væri bannað; að samkynhneigðir mættu giftast; að við hefðum frelsi til tjáningar........ öll þau mannréttindi, sem við erum svo lánsöm að öðlast bara við að fæðast hér, kostuðu fórnir og líf.  

Ég get ekki einu sinni reynt að setja í mig í þau spor sem Fjallkonan okkar í Hafnarfirði 17. júní 2017 hefur þurft að ganga á lífsleiðinni. Get gert mér í hugarlund að mörg hafi verið þung og með miklum mótvindi og oft verið hrasað á leiðinni. En þessi spor eru dæmi um baráttu sem skilar þekkingu og eyðir fordómum.  Ég ber endalaust virðingu fyrir þeim sem finna hjá sér kjark og seiglu til að feta svona þunga leið og vona svo sannarlega að þjóðin mín geti fundið til stolts yfir þessari konu! Að standa ein eftir mótvind (sem er enn blásandi úr öllum áttum) fyrir framan þjóð sína og bera höfuðuð hátt. Það geri ég svo sannarlega og óska henni hamingju í framtíðinni.

 

Það eru hetjur hvunndagsins sem bættu líf okkar, aldrei gleyma því.......

 

Einangrun og einmannaleiki. Raunveruleiki eða hugsanaskekkja?

 

Þekkt er sagan af 88 ára gamla manninum sem lá á dánarbeðinu og sagði: "AF HVERJU ÉG?".....

 

VIð göngum flest hver um með það sem staðalviðmið að ekkert fari úrskeiðis. Lífið sé bara braut sem við ákveðum og þolum bara ekki að eitthvað óvænt komi upp á.  Fúl ef við verðum veik í sumarfríinu....áfall að missa vinnuna...enginn tími til að missa heilsuna...pirrumst ef við gerum mistök sem tefja okkur.  

Nenni ekki hér að fara djúpt í hvaðan þetta kemur, en rangt er það. Málið er, að maðurinn er sjálfhverfur og lítur gjarnan á sig sem eina hreyfiaflið í sínu lífi.  Þess vegna erum við fljót að taka upp svipuna og finna allar mögulega skammir og ástæður fyrir því hvar við klikkuðum; "hvað gerði ég rangt".  Þegar við föllum í þá gryfju, þá sökkvum við dýpra í eigin haus og týnum því sem er aðalatriðið:  við erum öll að fást við það sama, bara í sitthvorum aðstæðunum. Það missa margir heilsuna....það missa margir vinnuna...það gera margir mistök.  Þessi niðurrifshegðun veldur því að við upplifum okkur "geimverur", úr tengslum við restina í kringum okkur.  Þetta er ekki rökrétt hugsun, heldur afleiðing þess að tilfinningar vonleysis, skammar og vanhæfni mynda n.k. rörsýni og þannig lita hvernig við sjáum okkur og annað fólk.  En einmitt þess vegna verðum við einmanna.  Sjálfsvorkunn (vont orð hlaðið neikvæðum gildum því miður..) skyggir á hæfni okkar til að sjá og finna þessa sammannlegu þætti og þá töpum við samkenndinni með hinum. Það er einmitt samkenndin sem er sterkasta aflið til að útrýma einangrun og einmannaleika.  Það hefur löngu sannað sig að sjálfshjálpar- og stuðningshópar þeirra sem eru að fást við sambærilegar upplifanir rjúfa einmannaleika.  Það er bara svo auðvelt að týnast í dag; skríða í vinnuna...skríða heim og skella í lás.  

Ekki hef ég lausnina, en finnst bara að samkenndin sé hverfandi á þessum 52 árum sem ég hef lifað.  Einstaklingshyggjan er svo æpandi hávær og kröfur um að skara fram úr eru ansi háværar. Þess í stað væri heillavænlegra að leggja áherslu á hvað gerir okkur sammannleg; hvernig við erum eins. Finna og rækta það sem tengir okkur öll saman. Kannski er þessi aðgreiningarstefna stór hluti af þessum væntingum um að lífið eigi að vera einhvern vegin.....í stað þess að lífið bara "er".   

 

Væntingar....vonbrigði....raunveruleikinn er að þúsundir hluta geta farið úrskeiðis og þess vegna miklar líkur á að þeir geri það 

 

 

 

 

Órómantískt...en heilinn er bara eins og vegakerið

 

Ég held að möglega sé einhver sem tengir við reynslu mína:  Ég á alveg ógeðslega erfitt með að halda það út að breyta rótgróinni hegðun.  Kannast einhver við það.....

Minn "bardagi" snýr að allt frá því að minnka súkkulaðiát og pepsimax-þamb, upp í það að hætta að skammast í sjálfri mér í innri samtölum (hvaða rugl er það...tala illa við sjálfa sig?).  Og ég sem er útlærð og þrautreynd sem meðferðardáleiðir og ætti þar af leiðandi að vera með mitt allt á tæru!  Ok; viðurkenni að ég er nánast hætt að tala illa við mig, en þið sem eruð mannleg þekkið þetta.  

Alla vega. Hegðurnarmynstur. "Ertu heimskari en hæna?"....þær nefnilega liggja á egginu í 21 dag án þess að hafa hugmynd um tilganginn og svo kemur þessi sæti ungi úr egginu og allt var þess virði.  Þessi 21 daga viðmiðun er oft notuð þegar á að breyta hegðun, en ég held satt að segja að það sé stórkostlegt vanmat.  Stundum þarf nefnilega nokkra mánuði eða jafnvel ár til að breyta og viðhalda nýju hegðunarmynstri.  Skoðum ástæðurnar nánar:

Viðbrögð okkar við áreyti stjórnast af því hvaða taugabrautir virkjast.  Enginn okkar er eins í þeim efnum af því að við myndum þessi taugatengsl í mismunandi aðstæðum.  Þessu má nefnilega  líkja við vegakerfið.  Ég og þú erum að fara á sama áfángastaðinn, en af því að við komum frá sitthvorum staðnum, þá förum við ekki sömu leið.  Annað okkar er "lánsamara" með staðsetningu og því er leiðin greiðfærari og skemmtilegri. Leiðin mín, sem ég hef alltaf farið er alveg glötuð;  illfær og leiðinleg og fer illa með bílinn minn.  Þess vegna ákveð ég einn daginn að breyta um leið til að létta mér lífið.  Ég finn góða leið en þarf virkilega að vera á tánum alla leiðina til að rata og komast á leiðarenda.  Er þess vegna aðeins lengur og smá þreytt þegar ég mæti.  Næstu daga reynir því á aga minn að fara þessa nýju leið, því heilinn reynir alltaf að gera okkur lífið auðvelt (er latur) og þess vegna er svo freistandi að fara í gamla hjólfarið og hugsa bara ekkert.  En með tímanum þá verður nýja leiðin líklega komin í minnið og orðin að nýju hjólfari sem ég fer hugsunarlaust í. Mæti fyrr, er kátari og bíllin í betra ásigkomulagi.  

 

Skiljið þið?  Það nefnilega breytast ekki taugaboðleiðir heilans bara einn tveir og bingó.  Það þarf að gefa taugafrumunum tíma til að vaxa og tengjast við þetta nýja áreyti sem þær eru að upplifa.  Bara eins og að mæta í ræktina....ekki gefast upp því þetta er langtímamarkmið.  

 

Þess vegna getum við breytt okkur í hvað sem við viljum....þurfum bara að vita hvað við viljum ............

 

Gott sjálfstraust hjá þér......eða sjálfsumhyggja?

 

Undanfarnir áratugir; Brian Tracy....keys to success...ten ways to be successful...how to master your perfection...seven steps to build your selfesteem......svona endalaus námskeið og bækur um hvað það sé nauðsynlegt að vera með sterkt og gott sjálfstraust til að ná árangri, hamingju og bara höndla allt sem lífið dembir yfir mann. Þessi stefna ól af sér samkeppni og hörku því enginn vill alveg viðurkenna að vera með lítið sjálfstraust og verða undir. Hamingjan fólst í að vera með allt á tæru, styrkja veikleika sína, bústa upp styrkleikana, ná árangri, skara framúr. Æ, þetta þarna eilífa "þú veður aldrei nóg".

 

Síðustu misseri hefur sálfræðin smátt og smátt opnað augun fyrir því að sterkt sjálfstraust er ekki lykillinn að góðri andlegri heilsu.  Og stundum þvert á móti. Rannsóknir á samhengi sjálfstrausts og geðheilsu hafa verið að sýna fram á að fólk getur hæglega lent í hinum ýmsu gildrum ef það vinnur að því að ná og viðhalda háu sjálfstrausti;  Gildrurnar geta verið alvarlegar; Narcissismi, siðblinda, sjúkleg sjálfhverfa, "sjálfs-réttlætt" reiði, fordómar, manngreiningarálit o. fl..

Sjálfsumhyggja, eða "self-compassion" er líklega það sem skilar mestri ánægju og hamingju. Það hefur komið í ljós að fólk með heilbrigt og ástríkt viðhorf gagnvart sjálfu sér höndlar mótlæti ekkert síður en fólk með hátt sjálfstraust.  Setur sig ekki á einhvern ímyndaðan stall.  Enda hefur fólk með ríka sjálfsumhyggju litla þörf fyrir að bera sig í sífellu saman við aðra til að finna virði sitt, er sátt við sig með kostum og göllum. Sjálfsumhyggja eykur samkennd þannig að fólk getur sett sig í spor annara án þess koma með endalaus óbeðin ráð um hvernig viðkomandi skuli nú taka á sínum málum. 

Einfalt dæmi til útskýringar: Við þekkjum flest að hafa gengið fram á heimilislausan einstakling sitjandi á fjölfarinni götu að falast eftir peningum.  Viðbrögðin eru ólík efir því hvort "þú" ert drifinn áfram af þörfinni fyrir sterkt sjálfstraust eða býrð yfir sjálfsumhyggju:

1.Sá fyrri hugsar hratt t.d. "af hverju finnur hann sér ekki bara vinnu? Þetta er ábyggilega róni? Hann eyðir þessu nú bara í bjór eða sígarettur"....os.frv. Vill losna við að sjá þetta og finnst þetta trufla tilveruna sína fullkomnu.  Mögulega lendir smá klink í baukinn, en það er meira til að friða samviskuna

2. Sá seinni sér manneskju sem hefur ekki fengið sömu tækifærin eða hefur orðið fyrir einhverju í lífinu svo hann gat ekki nýtt tækifærin.  Hugsar mögulega hvernig betlarinn hreinlega komist í gegnum daginn svona illa farinn og brotinn að þurfa að sitja og biðja um stuðning. Finnur til af því betlarinn vill ekki vera þarna; hann er bara að reyna að þrauka. Hvort það detti peningur í baukinn er ekki endilega aðalmálið, heldur er það þessi samkennd og skilningur á að við erum öll jafn dýrmæt sem er aðalatriðið. 

 

Samkenndin opnar hjartað og eykur skilning á mannlegum ófullkomnleika. Við gerum öll fullt af mistökum og tökum "rangar" ákvarðanir. En þar sem lífið er flæði, þá megum við skipta um skoðun og taka nýjar ákvarðanir. Þessi tilfinning, að geta fundið til og séð sjónarhorn annara vekur upp vellíðan í gegnum um flæði hormóna sem hjálpa síðan okkur líkamlega til að vera hraustari.  Þetta er jákvæður vítahringur sem skilar okkur andlegu og líkamlegu heilbrigði, og þannig gerum við heiminn betri.

 

Við erum öll svo fullkomnlega ófullkomin....