Þessi sjálfsgagnrýni....

 

Þekki engan sem hefur ekki talað sig niður. Reyndar held ég að þetta sé einhver rosalega sterk sammmanleg sjálfsbjargarviðleitni sem hefur þann tilgang að láta okkur líða betur....en bítur sig í skottið.  Þannig virkar niðurrifið:

 

Við höfum öll sjálf orðið vitni af því (jafnvel tekið hressilega þátt í...) þegar verið er að baktala eða jafnvel níða niður aðra.  Þetta er svona .... "hey, ég er með mitt á hreinu á meðan ég sé gallan hjá þér".  Frekar sorglegt og sjúklegt þegar þetta fer úr því að tala niður verk annanrra og niður í að níða persónuleika fólks. En svona gerum við til að ómeðvitað létta af eigin vanlíðan.  Allt frekar eðlilegar hvatir þar (en auðvitað erum við gædd tilfinningagreind og eigum að geta haft hömlur á okkur).

Þetta nákvmælega sama er að gerast þegar við brjótum sjálf okkur niður.  Þessi "rödd" eða "hluti" okkar sem sér um að vera dómarinn gefur okkur þá tilfinningu að við séum svo klár, að koma auga á klúðrið. Augnabliks vellíðan af því að vera vitur og með allt á tæru...en þá kemdur feed-backið:   "Hlutinn" sem tekur við skömmunum er inni í sama kolli og fer um leið að skammast sín og verður óæðri; barnið sem gerði vitlaust. 

Hvað gerum við svo við þetta allt?  Flestir gera nú bara ekkert annað en fara í felur með skömmina, reyna að kæfa hana eða fela hana bak við grímu fullkomnunnar.  Svo við endurtekinn leik, þá erum við búin að bíta svo oft og fast í skottið að við erum orðin helsár á sálartetrinu.  

Eina leiðin til að stöðva þessa sammannlegu hegðun vítahrings er einföld; hættu bara að tala þig niður.  Jú það er hægt ef maður gefst ekki upp og bara heldur áfram að æfa sig. Tala við sig eins og sinn besta vin segir klisjan. Satt er það.  

 

Ég er víst eini vinurinn sem ég losna ekki við fyrr en ég dey.......