Einangrun og einmannaleiki. Raunveruleiki eða hugsanaskekkja?

 

Þekkt er sagan af 88 ára gamla manninum sem lá á dánarbeðinu og sagði: "AF HVERJU ÉG?".....

 

VIð göngum flest hver um með það sem staðalviðmið að ekkert fari úrskeiðis. Lífið sé bara braut sem við ákveðum og þolum bara ekki að eitthvað óvænt komi upp á.  Fúl ef við verðum veik í sumarfríinu....áfall að missa vinnuna...enginn tími til að missa heilsuna...pirrumst ef við gerum mistök sem tefja okkur.  

Nenni ekki hér að fara djúpt í hvaðan þetta kemur, en rangt er það. Málið er, að maðurinn er sjálfhverfur og lítur gjarnan á sig sem eina hreyfiaflið í sínu lífi.  Þess vegna erum við fljót að taka upp svipuna og finna allar mögulega skammir og ástæður fyrir því hvar við klikkuðum; "hvað gerði ég rangt".  Þegar við föllum í þá gryfju, þá sökkvum við dýpra í eigin haus og týnum því sem er aðalatriðið:  við erum öll að fást við það sama, bara í sitthvorum aðstæðunum. Það missa margir heilsuna....það missa margir vinnuna...það gera margir mistök.  Þessi niðurrifshegðun veldur því að við upplifum okkur "geimverur", úr tengslum við restina í kringum okkur.  Þetta er ekki rökrétt hugsun, heldur afleiðing þess að tilfinningar vonleysis, skammar og vanhæfni mynda n.k. rörsýni og þannig lita hvernig við sjáum okkur og annað fólk.  En einmitt þess vegna verðum við einmanna.  Sjálfsvorkunn (vont orð hlaðið neikvæðum gildum því miður..) skyggir á hæfni okkar til að sjá og finna þessa sammannlegu þætti og þá töpum við samkenndinni með hinum. Það er einmitt samkenndin sem er sterkasta aflið til að útrýma einangrun og einmannaleika.  Það hefur löngu sannað sig að sjálfshjálpar- og stuðningshópar þeirra sem eru að fást við sambærilegar upplifanir rjúfa einmannaleika.  Það er bara svo auðvelt að týnast í dag; skríða í vinnuna...skríða heim og skella í lás.  

Ekki hef ég lausnina, en finnst bara að samkenndin sé hverfandi á þessum 52 árum sem ég hef lifað.  Einstaklingshyggjan er svo æpandi hávær og kröfur um að skara fram úr eru ansi háværar. Þess í stað væri heillavænlegra að leggja áherslu á hvað gerir okkur sammannleg; hvernig við erum eins. Finna og rækta það sem tengir okkur öll saman. Kannski er þessi aðgreiningarstefna stór hluti af þessum væntingum um að lífið eigi að vera einhvern vegin.....í stað þess að lífið bara "er".   

 

Væntingar....vonbrigði....raunveruleikinn er að þúsundir hluta geta farið úrskeiðis og þess vegna miklar líkur á að þeir geri það