Ert þú mögulega að samþykkja ofbeldi?

 

Dæmi: Þú horfir upp á það í vinnunni/fjölskydlunni/vinahópnum að einn ákveðinn aðili er alltaf að hrinda fólki. Stundum lætur viðkomandi nægja að stugga við fólki léttilega, en aðra daga gefur hann löðrung í tíma og ótíma; jafnvel sleppir einu og einu höggi.  En sá hinn sami biður reyndar alltaf fyrirgefningar og er jafnvel þess á milli frekar  almennilegur og jafnvel bara góður.  Finnst þér þá ekki bara í lagi að þessi fái óáreyttur að beita ofbeldi? Horfa bara fram hjá því og njóta skemmtilegu stundanna?

 

Vonandi er svarið nei!  

 

En skiptum þessum stympingum, löðrungum og einstaka höggum út fyrir andlegt ofbeldi. Þar vandast málið.  Við sjáum það nefnilega ekki, heldur upplifum það og túlkum.  Og það er einmitt þessi túlkun sem er svo markalaus og erfið.  Er í lagi að einn einstaklingur stjórni líðan hinna í umhverfinu?  Það er útgáfan sem við flestöll þekkjum.  En svo er það hinn endinn á spýtunni;  þegar ofbeldið er svo vel falið í manipulation, jafvel siðblindu, þá er svo auðvelt að rugla alla í kringum í kollinum að þeir átta sig oft ekki á alvarleikanum. Örin á sálinni og marið á hjartanu sést ekki og þess vegna kemst ofbeldismaðurinn upp með að halda uppi hegðun sinni og beitir snilldar blekkingarleik út á við svo þolandinn er jafnvel dreginn í efa!  Samt er einhver tilfinning um að ekki sé allt alveg með felldu, en þú bara hristir þetta af þér og heldur áfarm með aðgerðarleysið.  

 

Þetta er staðreynd og viðheldur öllum stigum andlegs ofbeldis.  Af hverju gerum við ekkert? Er það ótti og  þá ótti við hvað?  Að rugga bátum eða hræra í pottum svo drullan komi upp á yfirborðið?  Á meðan við þegjum þá munu gerendur aldrei taka ábyrgð.

 

Ég neita að þegja og segi alltaf NEI VIÐ OFBELDI............