Börn eru ómetanlegir kennarar

 

Bernskan er ekki lífsskeið sem snýst um að læra að verða fullorðin. Bernskan er skeið sem snýst um að fá að vera barn. Þau komast nefnilega ekki hjá því að verða fullorðin einn daginn.

 

Okkar hraða vestræna þjóðfélag hefur einhvers staðar týnt niður þessu viðhorfi. Skilaboðin til foreldra eru að kaupa alls konar ungabarnaleikföng (já leikföng fyrir ungabörn) til að kenna þeim tölur, liti, stafi..... Alls konar námskeið eru haldin til að leitast við að gefa "mínu barni forskot" svo blessuð börnin verði nú ekki vitlaus og óhamingjusöm.

 

Spurning mín er þessi:  Af hverju snýst lífið svona mikið um morgundaginn/framtíðina? Hvað varð um daginn í dag?

 

Að sjálfsögðu er gott að kenna börnum eitt og annað; en er það gert af skyldurækni eða er það gert í gleði augnabliksins?  Hvort ætli sé vænlegra til árangurs?  Börn læra best þegar þau fá að vera börn; í gleði, leik og með því að leyfa ímyndunaraflinu að flæða.

 

Börnin geta nefilega kennt okkur fullorðna fólkinu ekkert minna en við þeim.  Þau geta kennt okkur að lífa í líðandi stund, því þau eru tímalaus. Þau minna okkur á hvernigvið getum notað ímyndunaraflið í leik og starfi, og ekki minnst, kennt okkur að kasta burt hömlum sem tengjast meðvitund okkar á hvað náunginn skyldi mögulega vera að hugsa um okkur. Þannig eru börnin ekki minna verðmætir kennarar okkar en við þeim.

 

Hvernig væri að ýta burt hugsununni um hvað börnin okkar verða þegar þau verða stór og í stað þess veita þeim athygli eins og þau eru og elska þau skilyrðislaust fyrir að vera bara til.

 

Það er dýrmætt að uppgötva lífið á nýtt gegnum börnin......