Gleði vs. hamingja. Jebb, það er munur.

Það tók mig um 50 ár að gera mér grein fyrir og upplifa, að það er stórkostlegur munur á tilfinningunum "gleði" og "hamingja". Loksins, þegar ég upplifði á eigin skinni þennan reginmun, þá rann upp sú stund sem ég hef markvisst verið að leita uppi í á annan áratug; Ég fann innri ró og allt féll á sinn stað.  Já, ég er hamingjusöm kona. Sumir dagar eru erfiðir og fullir af reiði, sorg, þreytu, vonbrigðum.....  Aðrir dagar eru auðveldir og fullir af gleði, hlátri, vellíðan...., en þarna undir þessu öllu er hamingjan.  Set þetta upp á einfaldan hátt:

Gleði:  Mér finnst súkkulaði gott.  Allt sem inniheldur súkkulaði vekur með mér gleði. Fyrsta súkkulaðikökusneiðin er rosalega góð og mig langar í meira þegar hún er búin. Sneið númer tvö byrjar bara vel og ég mögulega klára hana ef það er pláss.  En sneið númer þrjú;  þá er ég komin með ógeð á köku, ógeð á græðginni í sjálfri mér og ætla að hætta að boðra súkkulaðiköku!  Gleðin er búin.  Svona hverful er hún.

Hamingja: Hún sveiflast ekki til og frá eins og gleðin, heldur er ákvörðun eða viðhorf sem ég vel að hafa til lífsins.  Sama hvað það færir mér.  Það er nefnilega viðhorfið sem skiptir öllu máli; Hvað ætla ég að gera með það sem ég lendi í?  Til þess að öðlast þessa hæfni þarf að æfa sig, rétt eins og með allt nýtt sem við lærum.  Stöðva röng og niðurbrjótandi viðhorf og leita að bestu niðurstöðunni.  Með tímanum verður þessi hugleiðsla (sem er ekkert annað en að leiða hugan að uppbyggilegri hugsun) sjálfkrafa viðbragð í daglegu lífi og þannig fæst þessi "baseline" sem er hamingja.  

 

Hamingjan fæst víst aldrei nokkurn tíman í neinu utan við okkur..........