Misskilin núvitund.....

Fortíðin er liðin og henni verður ekki breytt...  Í alvöru?! Af hverju er hún þá alltaf að banka upp á hjá flestum okkar? Jafnvel að draga okkur frá því að vera í þessu blessaða núi lengur en rétt í andartak?  Nema kannski þegar við erum að vanda okkur við að vera í núinu......hugleiðslunni.....yoganu......göngunni......eða hvað það nú er sem við notum til að leiða hugann frá fortíðinni eða framtíðinni.

Get bara talað fyrir mig;  ég get ekki kvittað fyrir fortíðaratburði nema að fá skilning á þeim.  Annars eru þeir eins og ósvöruð spurning sem dúkkar upp reglulega. Og ef ég er sífellt að loka á þær með þvi að koma mér bara núið, þá er ég sem sagt ekki að finna svörin, heldur kæfa niður spurninguna....sem dúkkar bara upp seinna þegar síst má við (yfirleitt þegar ég er þreytt, stressuð eða alls ekki í jafnvægi...).  

Þá kemur leiðin inn í nokkuð varanlegt nú; Í stað þess að dragast inn í fortíðarminningu með öllum þeim tilfinningum sem þar eru og endurupplifa af fullum þunga, þá byrja ég á að vera mjög meðvituð um hvar ég er stödd og umhverfi mitt og líðan.  Sem sagt, stilla mig inn í núvitund.  Þaðan get ég svo litið á minninguna eins og hvert annað verkefni á borðinu sem þarf að leysa.  Skrifa gjarnan niður persónur og reyni að setja mig í spor þeirra og skilja hvaðan þær koma og aðstæður þeirra.  Gæti þess að vera samt í núinu við að leysa þetta verkefni.  

 

Þetta er æfing og hefur losað mig við marga fortíðardraugana með því að ná skilningi og sátt.  Og verðlaunin eru að ég er oftar í sannri núvitund án þess að þurfa að setja mig í stellingar.  Ég sagði oftar, en ekki alltaf.  

 

Núvitund er gagnslaus ef hún er hlaðin afneitun eða blekkingu........