Dyggð 18. Sjálfselska.

Mér var kennt að sjálfselska væri slæm.  Fólk sem væri sjálfselskt væri oþolandi montið og gerði ekkert nema eitthvað fylgdi með......eyddi því allt of mörgum árum í að skammast mín ef ég var ánægð með mig. Ég hef sem betur fer lært; sjálfhverfa er orðið sem átti betur við fyrrgreint.  

Ég elska sjálfa mig í dag, en það er langt frá því að það sé átakalaus ást og enn er sú ást oft á tíðum ansi skilyrt!  Hvaða rugl er það?  Hver kenndi mér að ég þyrfti að vinna fyrir ást?  Er það sú sanna og hreina ást sem er hverri mannesku lífsnaðsynleg?  Líf mitt hefur í gegnum tíðina litast af þessum skilyrðingum;  ná árangri í vinnunni, standa mig vel í að halda heimili, fá góðar einkunnir í skóla, vera snyrtileg til fara og í útliti, vera fyrst, klára á réttum tíma, vera dugleg, vera dugleg, vera dugleg...... Þá fékk ég viðurkenningu.  En það er ekki fyrr en á allra síðustu árum sem ég uppgötvaði að þessi viðurkenning er ekki ást.  Hún er bara "dóp" sem veitti vellíðan akkúrat á þeirri stundu sem mér veittist hún.  Svo rann það af mér og ég þurfti meira.

Við viljum öll ást, en ég held að eina varanlega og fullnægjandi ástin sem okkur getur hlotnast er, þegar við finnum skilyrðislausa ást til okkar sjálfra.  Að finna að ég á jafn mikið rými og allir hinir á jörðinni og allir hinir eiga jafn mikið rými og ég.  Að elska mig líka þegar mér líður ekki vel eða þegar ég geri mistök.  Elska mig þegar ég átta mig á mistökunum mínum, læri af þeim og styð sjálfa mig í að gera þau ekki aftur. Þegar ég næ þeim heilbrigða kærleika til mín, þá fer ég að gera hluti á nýjum forsendum.  Ég geri það sem mér finnst skemmtilegt, ekki til þess að verða best, heldur vegna þess að ég hef svo gaman af ferðalaginu þangað og sjálftraust mitt styrkist þvi þetta eru mínir draumar sem rætast. Ég verð ánægð og stolt og sátt. Og ég get tekið einlægu hrósi þegar aðrir samgleðjast mér.  Það merkilega er, að um leið fer ég að skilja "ferðalög" annarra og samgleðst einlæglega þegar þeir ná sínum sigrum.  Ég deili gleði þeirra og finn að þeir deila gleði minni. Því við erum sannarlega félagsverur og viljum tilheyra hvort öðru.

 

Það er gott að elska sig skilyrðislaust....líka þegar ég missi mig í gamla hjólfarið.....