Við erum ólík....en samt öll eins.

 

Efnuð, blönk, menntuð, ómenntuð, trúuð, trúlaus, kona, maður, svört, hvít, heilbrigð, veik.....

öll deilum við grunnþörfum fyrir mat, húsaskjóli, öryggi og félagsskap/ást. Við erum öll í sifelldri leit að hamingju og innri sátt og viljum öll sleppa undan þjáningu.  Hvert og eitt hefur vonir, drauma, áhyggjur og ótta.  Öll upplifum við sársauka þegar við missum og gleði þegar við náum því sem við vinnum að. 

Hver einasti einstaklingur, líka sá sem sýnir illvilja, óttast þjáninguna og vill sömu hamingjuna og aðrir; við eigum öll sama réttinn á að lifa innihaldsríku lífi.  En til þess þurfum við að sýna sanna samkennd.  Ekki þannig að við horfum á aðra og segjum "æ, greyið", heldur virkilega opnum augun fyrir því að viðkomandi er manneskja með sömu eiginleika og óskir og við.  Horfum fram  hjá ytri aðstæðum sem hafa mótað viðkomandi og raunverulega leitumst við að sýna og spegla væntumþykju og skilning. 

Þannig náum við að sjá hvort annað "framhjá" hinu ytra, sjá að við erum öll jafningjar og getum sett okkur í spor hvors annars.  Sönn mannleg vinátta, umbuðrarlyndi fyrir brestum, skilningur á hegðun.  Smátt og smátt rjátlast af okkur grímurnar og við förum að sýna okkar sanna sjáf og leyfa öðrum að gera slikt hið sama.

 

Sannur mannlegur kærleikur og vinskapur þrífst ekki fyrr en grímurnar falla.....