Dyggð 14. Örlæti.

 

Ég verð að viðurkenna að það vafðist aðeins fyrir mér hvernig ég ætti að skilgreina örlæti sem dyggð, án þess að lenda í klisjukenndum frösum.  Hef lesið þúsund sinnum allt um að gefa það sem er ókeypis; kærleik, vináttu, hrós, bros.  Veit þetta allt saman.  

Það er víst ábyggilegt, að okkur reynist auðveldast að vera örlát á það sem við eigum nóg af.  Sumir gefa stórar gjafir, aðrir vinna sjálfboðastörf.  Enn aðrir eru bara aldrei örlátir á neitt.  

Hvað hef ég að gefa? Og hverjum?  Ég held að allt ósvikið örlæti hefjist hjá manni sjálfum; að vera örlát við sjálfa mig.  Þá er ég ekki að tala um buxur, fótsnyrtingu eða gott rauðvín, heldur örlát á umburðarlyndi gagnvart þvi sem miður fer, á þol gagnvart brestunum mínum, örlát á tíma fyrir sjálfa mig, örlát á leyfi til að vera ég sjálf. Þannig gef ég mér tækifæri til að fyllast trú og trausti á eigin verðleika og getu og verð þannig fær um að gefa öðrum af örlæti mínu allt það sem ég á nóg af.  

Er þá komin að áðurnefndum klisjum;  þegar ég get í sönnu örlæti gefið samkennd þá finn ég náungakærleika; þegar ég ljái eyra læri ég að þekkja; þegar ég gef tíma fæ ég þakklæti, þegar ég gef hrós fæ ég bros.  Þetta eru gildi sem skipta mig meira máli þegar upp er staðið.  Þegar örlæti sprettur upp af einlægni, þá er ekkert klisjukennt við það.

 

Þess konar örlæti skilar nefnilega svo stórum gjöfum til baka.........