Þetta er allt innra með okkur; vanlíðan/vellíðan!

Aðstæður eru eitthvað sem við "lendum í" eða erum stödd í.  Við höfum aldrei fulla stjórn á þeim því þættir eins og annað fólk, veður, menning, umhverfi o.s.frv. hefur áhrif umfram okkar getur til að stýra að fullu.  Þessar ytri aðstæður geta verið að valda okkur allt frá minniháttar óþægindum yfir í lamandi sársauka.  Þegar svo er komið getur verið erfitt að finna fókusinn til að leysa úr vandanum; meira að segja gætum við átt erfitt með að benda á hver vandinn er.

Þegar við erum vön því að eitthvað ytra sé að skaða okkur, þá höfum við tilhneigingu til að trúa að lausnin finnist líka hið ytra.  Við  förum tilráðgjafa, sálfræðinga, geðlækna, leitum í fíkn af mörgum toga, kennum uppeldinu um, eða makanum os.frv..  Dæmi til skýringar: Ef eihver særir okkur djúpu sári í lófanum, þá leitum við til læknis sem saumar og bindur um, og sendir okkur svo heim til að leyfa sárinu að gróa - sem það svo gerir. En ef það erum við sjálf sem erum að særa lófann þá munu endalausar læknisheimsóknir ekki leysa neitt varnalega.  Þar kemur orsökinin sem við gleymum oft að horfast í augu við; Við erum okkar eigin sársaukavaldur!

 

Ef við erum aftur og aftur að festast í tilfinningalegri vanlíðan, þá erum við líklega föst í vanabundnu viðbragði sem liggur sem djúpt hjólfar í undirvitundinni.  Einhvern tíman höfum við orðið fyrir tjóni sem kom okkur á þennan stað og með árunum höfum við svo fest þetta viðbragð við erfiðleikum rækilega innra með okkur, að það er orðið eins og vani.  Þannig lendum við aftur og aftur í vanlíðan og höldum að það sé okkar innra lögmál.  Þessu er að sálfsögðu hægt að breyta, því við getum alltaf lært nýja hluti á meðan við drögum andann.  

Þetta er ekki auðvelt, en ekki endilega flókið.  Við þurfum bara að ákveða að gefa okkur tíma til að skoða hvernig við erum að bregðast við. " Anda ofan í aðsæður"  og velja nýjar hugsanir sem skila okkur betri líðan og þar með smátt og smátt meiri ró og hamingju.    Þetta tekur á og við "dettum oft í gamla hjólfarið" í fyrstu, en með tímanum fer þetta að vera eðlileg viðbrögð.  Nýtt og betra hjólfar.

 

Fólk mun særa okkur og svíkja; við munum lenda í erfiðum aðstæðum og áföllum, en hvernig við bregðumst við þeim og vinnum úr þeim er alltaf háð því hvaða hugsanir við nærum.  Því erum það við sjálf sem leyfum okkur að særast og þess vegna erum það við sjálf sem þurfum að heila okkur og græða. Auðvitað eigum við að leyta hjálpar, því kannski eigum við ekki réttu verkfærin innra með okkur.  En við þurfum að læra sjálf að beita verkfærum batans svo við verðum ekki sífellt háð öðrum og þeirra verkfærum.  Það gæti nefinlega komið að því að "viðgerðarmaðurinn" nennir ekki að sinna okkur aftur og aftur, eða hann bara hverfur úr lífi okkar.

 

Ef við höldum því fram að við getum ekki breytt hegðun okkar og tilfinningalegum viðbrögðum, þá erum við að velja okkur að lifa í sársauka og ójafnvægi.  Sýnum sjálfum okkur umburðarlyndi, sanngirni og verum okkar bestu vinir.....

....veljum hvað við hugsum....og nærum þær hugsanir.....