Hvað óttast þú?

Eftir því sem ég hef kafað dýpra í leit að orsökum mannlegs óróleika, vanlíðunar og viðbragða, þá sýnist mér að rótin sé alltaf ótti.   Hér á ég ekki við raunverulegan ótta, líkt og ef þið stæðuð andspænis morðóðum gaur með byssu heldur ómeðvitaðan og óskilgreindan andlegan ótta.  Sú tegund ótta er eitthvert það mest lamandi og skemmandi afl sem innra með okkur býr.  Hann dregur úr okkur vonina, kjarkinn, gleðina, frumkvæðið og ef ekkert er að gert, þá sviptir hann okkur að endanum líkamlegri heilsu.  Þetta getur verið ótti við höfnun, ótti við mistök, ótti við tilfinningasársauka, ótti við að missa vinnu/maka/börn/vini/eigur.  Við erum svo föst í að gera annað fólk, vinnuna eða afrek okkar að grunninum í sjálfsmyndinni og því er það svo mikill missir ef eitthvað af þessu hverfur.  Þetta er auðvitað ómeðvitað og hefur síast inn í forritið okkar alveg frá bernskunni fram til dagsins í dag.  En þegar okkur tekst að vera sjálfum okkur nóg, þá lærist okkur að það er ekkert að missa og við verðum laus úr viðjum andlegs ótta; FRJÁLS til að vera við sjálf og lifa lífinu!

 

Við fæðumst óttalaus; ungabörn eru fróðleiksfús og forvitin, leitandi og þekkja ekki hættur. Dásamlegt að sjá þau detta við fyrstu skrefin en standa jafnóðum upp og reyna aftur.  Þau óttast ekki mistökin og læra með æfingunni.  Það er ekki fyrr en við þeim eldri förum að stoppa þau af, setja út á þau og ekki síst sýna eigin ótta að þau fara að mynda með sér þessar djúpstæðu hömlur.  Hömlurnar vaxa svo og dafna fram á fullorðinsárin, og þá erum við orðin svo vön óttanum að við teljum hann eðlilegan hluta af okkar daglega lífi.  

 

Þetta er náttúrulega ekkert annað en sorglegt.   En á móti koma þau gleðitíðindi að við getum vanið okkur af óttanum og frelsað sjálf okkur undan öllum þeim höftum sem honum fylgir.  Líkt og með allt sem er bilað og þarfnast viðgerðar, þá þurfum við að gefa okkur tíma til að finna hvar bilunin í okkar eigin kerfi er.  Það getur reynst erfitt í byrjun en eins og með allt annað, þá verður það auðveldara með tímanum og æfingunni.

 

Bilanagreiningin gerist þannig:

 

1. Þegar þú finnur fyrir togsreitu eða vanlíðan, leiddu strax hugann að því  hvaða aðstæður vekja þessa líðan.   Það getur hjálpað í upphafi að skrifa þetta ferli á blað.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                         
2. Hvaða hugsanir fara í gegnum hugann þinn; skrifaðu þær niður.  Reyndu að nota fá en skýr orð.                                                                                                                                                              
3. Næst skirfar þú hvaða tilfinningar eru innra með þér.  Þetta er nauðslynlegt skref, því með tímanum uppgötvar þú líklega að þetta eru oftast sömu tilfinningarnar aftur og aftur, sem bendir til ákveðins hugsanamynsturs, sem líklega er það sem þarf að leiðrétta.                                                                                                                                                                                       
4. Nú skaltu lesa 1-3 yfir og meta með skynseminni hvort þetta hafi verið eðlilegt og uppbyggilegt viðbragð. Ef þú sérð eitthvað rangt, skaltu skrifa hvernig skynsamlegra hefði verið að bregðast við.  Gott getur verið að ímynda sér að maður sé að fara að ráðleggja einhverjum öðrum, því við virðumst eiga betra með að sjá vanda annara en okkar eiginn.

 

Þegar þú hefur náð æfingu í þessu ferli þá muntu ekki lengur þurfa að skrifa þetta hjá þér, heldur kemur auga á hugsanaskekkjurnar um leið og þær kvikna.   Við þurfum svo lengi sem við drögum andann að temja okkur svona sjálfsrýni, því lífið er sífellt að breytast og flæðir stundum áfram líkt og stórfljót.  En til að missa ekki tökin á tilverunni þurfum við að stýra okkar bát sjálf og megum aldrei sofna á verðinum.  

 

 

Það getur víst enginn annar en við sjálf tekið ábyrgð á líðan okkar........