Blekkingin um hamingjuna.

 

Eftir að hafa lifað af hálfa öld, hitt ógrynni af alls konar fólki og lesið ótæpilega af fræði- og sjálfshjálparbókum hef ég dregið þá ályktun, að tilgangur lífsins sé að finna hamingjuna.  Svona eins og ratleikur.   Það hlýtur að vera rétt, því ALLIR eru að reyna að vera hamingjusamir.  Nú tel ég mig vera almennt hamingjusama í dag, en það hefur nú ekki verið áreynslulaus leit.  Ó nei!.  Það sem veitir mér hvað mesta hamingju í dag er innri ró og einhvers konar æðruleysi; tek bara lífnu eins og það kemur og geri mitt besta til að láta "vatnið mitt ekki gárast um of".

Skilaboðin í samfélaginu eru samt önnur;   "þú finnur hamingjuna í peningum (dóti), rétta makanum, barneignum eða starfsframa/menntun." Þetta er ekkert annað en blekking og ég skal rökstyðja skoðun mína hér:

 

1. Peningar:   Ef við erum svo blönk að eiga ekki fyrir nauðsynjum, þá vissulega yrðum við hamingjusamari ef við ættum meiri pening.  En allt umfram það er ekki ávísun á hamingju. Um það er til fjöldinn allur af rannsóknum.  Við virðumst vera eins og botnlaus hýt sem aldrei fyllist nógsamlega af peningum eða dóti til að veita hamingju.                                                                                                                     
2. Rétti makinn:  Við erum í upphafi voða ástfangin og upptekin af taumlausri gleði og forvitni.  En ef sjálfsmynd okkar er ekki heil þannig að við séum ánægð ein, þá getum við ekki ætlast til að annar einstaklingu lagi það.  Með tímanum, þegar upphafsspennan er liðin hjá, finnum við bara aftur fyrir óánægjunni innra með okkur og förum jafnvel að kenna "rétta" makanum um vanlíðan okkar.  Við verðum að eiga í heilbrigðu sambandi við okkur sjálf fyrst og fremst, og þá getum við elskað aðra.                                                                                                                                                                                                                                                                                     
3. Barneignir: það er svo djúpt innprentað í okkur að börn veiti hamingju.  Auðvitað gera þau það, en sálfræðilegar  rannsóknir sýna að rútínustússið kringum uppeldið veitir jafn mikla gleði og heimilsisstörf. Það er drulluerfitt og slítandi að ala barn upp, viðurkennum það bara!                                       
4. Starsframi: Okkur lærist snemma að samsama sjálfsmynd okkar með starfsframa og menntun.  Það er vægast sagt hæpið að byggja tilveru sína á svo fallvöltum stoðum.  Störf koma og fara og við getum misst þau vegna uppsagna eða heilsubrests.  Hvað erum við þá? Verðum jafnvel kvíðin eða þunglynd og örvæntingafull yfir tilverubresti! 

 

 

Það væri farsælla ef við lærðum frá upphafi að byggja sjáfsmynd okkar á innri styrk og heilbrigðum siðferðislegum gildum.  Samfélagið þarf að senda rétt skilaboð og meta einstaklingana sem það byggja en ekki framlegð þeirra í krónum og aurum.  Það mætti einnig leggja áherslu á að kenna hugleiðslu og núvitund frá fyrsta degi í grunnskóla þannig að einstaklingar þessa samfélags væri betur í stakk búnir að uppgötva styrkleika sína, í stað þess að vera sífellt að verja eða breiða yfir veikleikana.  

 

Því ef við hættum að vera sífellt í vörn, þá getum við farið að vera í sátt.......við okkur sjálf.....