Syndir feðranna.

Mér lesnari menn hafa sagt, að í biblíunni sé talað um að það taki sjö kynslóðir að hreinsa burt óæskilega hegðun (nútímalegri skýring á "syndum feðranna").  Úff, það hljómar ekki vel.  

Hverjar eru svo þessar syndir?  Ég gef mér að hér sé verið að tala um allar þær hugsanir og gjörðir sem hafa valdið mannkyninu þjáningu svo lengi sem við höfum haft hæfileikann til að þjást.  Það hófst víst allt þegar við "fengum" þennan líka öfluga framheila, ennisblaðið, sem gerir okkur kleift að upplifa tilfinningar af öllum sortum. Það er sá hluti heilans sem aðskilur okkur frá öðrum dýrum og gerir lífið okkar svo ótrúlega spennandi, hamingjusamt, örvætnigafullt, kvíðadrifið, skemmtilegt.....það eru víst fleiri hundruð orð sem lýsa tilfinningum mannsins í öllum mögulegum blæbrigðum.

En hvernig stendur á því að við viðrumst öll þurfa að finna upp hjólið og einhvern veginn eins og hver einasti einstaklingur verði að fara í gegnum sömu súpuna?  Getur það virkilega verið ómögulegt að læra af þjáningum fyrri kynslóða aðeins hraðar og verða bara sáttur og hamingjusamur til æviloka?  

Ég treysti mér til að svara þessu já og nei;

 

• Já: Hver og einn einstaklingur kemst ekki hjá því að lenda í erfiðleikum og sorgum, sem á stundum virðast vera óyfirstíganlegir. Við veikjumst, missum nákomið fólk, það er brotið á okkur, við töpum eignum eða  hvað sem er.   Þvílíkir atburðir kalla á vanlíðan og einhvers konar þjáningu, hjá því verður ekki komist því þetta er bara sem fylgir í pakkanum sem kallast "lífið".  Þess vegna er alveg hægt að líta svo á að þjáningin hafi og muni fylgja manninum meðan hann stendur uppi. Life is a bitch and then you die.
• Nei: Þetta þarf ekki að vera svona sárt og erfitt.  Þar kemur inn þetta með syndir feðranna; Við erum svo heppin í dag að hafa gríðarlegt aðgengi að fróðleik um hvernig sérfræðingum af öllum sviðum hefur tekist til við að finna leiðir til að binda enda á þjáningarnar.  Þetta eru glænýjar niðurstöður nútímalegra vísindarannsókna og alveg aftur til um 2500 ára gamalla sannleikskorna Búdda (sem eru reyndar orðin heilmikill hluti nútíma sálfræði).  Það er nefnilega ekki sama hvernig við lítum á erfiðleikana okkar, hvað þá hvort við ætlum að dragnast með þá þegar þeir eru gengir yfir.  

 

Staðreyndin er nefnilega sú, að við eigum okkur bara eina tilveru sem er raunveruleg og það er andartakið sem við erum á akkúrat núna.  Fortíðin er búin, liðin og farin og kemur aldrei aftur í sömu mynd.  Því er kúnstin að hætta að setja í bakkgírinn til að dvelja í liðnum atburðum. Vissulega gætu þessir liðinu atburðið hafa valdið mikilli þjáningu, en þá er það okkar að nota núið til að draga lærdóm af honum til að hann endurtaki sig ekki. Búið.  Ég er hér ekki að tala um að afneita þeim erfiðu tilfinningum sem upp gætu komið, heldur bara leyfa þeim að koma, hlusta eftir hvaðan þær koma og af hverju, eingöngu til að geta lært af þeim:

 

• Hvernig líður mér? 
• Hvers vegna líður mér svona illa?  
• Hverju get ég breytt til að þetta gerist ekki aftur?
• Ef ég get engu breytt, með hvaða leið get ég sæst við atburðinn (því hann er liðinn)?   
• Þarf ég að tala við einhvern til að létta á mér og fá skýra mynd af afleiðingunum?
• Þarf ég að breyta hegðun minni til að atburðurinn valdi mér ekki lengur þjáningu?
• Þarf ég að biðjast fyrirgefningar eða veita fyrirgefningu (í formi sáttar við að þetta gerðist)?

 

 

Það eru nefnilega gömlu aðferðirnar sem virka ekki sem við þurfum að hreinsa úr kynslóðunum ekki seinna en núna;  Hætta að leita hefnda, hætta að vekja sektarkennd, hætta að vera fórnarlömb, hætta að dæma, hætta að smána,hætta að vera meðvirk, hætta að beita stjórnsemi, hætta að vera í afneitun.

 

Það hefst allt með því að finna til innri friðar og kærleika gagnvart sjálfum sér........

 

 

 

 

Athugasemdir

[Ásgrímur Hartmannsson, 5.2.2014 kl. 11:47]

Svo margar spurningar:

Er innri friður annað en sjúklegt geðleysi?

Er hefndarþrá slæm? Í alvöru? Í heimi þar sem fullt er af skaðlegum einstaklingum sem best væri einmitt að hefna sín á?

Hvernig virkar sá sem ekki dæmir aðra? Er slíkur einstaklingur til? Sá hinn sami væri áhugavert rannsóknarefni, ef hann hefur ekki frá barnæsku verið stanslaust fórnarlamb óþokka.

Já... sá sem hefur skaddaðan framheila mun vissulega verða geðlaus, laus við hefndarþorsta, vera algerlega dómgreindarlaus og örugglega líða ágætlega - ef hann fattar þá að honum líður einhvernvegin.

Mannkynið væri ekki mannkyn, held ég, ef það hefði ekki alla þessa eiginleika.