Hnattvæðing (globalisation); nei takk?

Æðislegt hvað allur heimurinn er orðinn okkar; komumst á milli póla á sólarhring, náum á augabragði upplýsingum hvað núðlusúpa kostar í Bankok, getum valið okkur háskóla í Dubai og sótt um samdægurs, vitum hve margir dóu í sjálfsmorðsárás í morgun í Írak; heimurinn er okkar með kostum og göllum! Og þetta allt í gegnum snjallsímann okkar sem er alltaf til staðar. ÞVÍLÍKT FRELSI!

....eða?  

Mannshugurinn á erfiðara með að taka ákvarðanir eftir því sem mengi upplýsinganna er stærra. Þess vegna erum við sífellt að koma okkur fyrir í smærri einingum sem við getum rúmað okkur innan (ég er Íslendingur, ég er Reykvíkingur, ég er miðaldra kona, ég er heilbrigðismenntuð...o.s.frv.). Þegar mengið er orðið of stórt, þá er eins og við náum illa á halda utan um upplýsingarnar og við verðum aðeins óörugg.  Þetta er ekkert sem ég er að finna upp á, þið getið lesið þetta í hinum ýmsu sálfræðiprófunum.  Þess vegna velti ég því fyrir mér hvort óróleiki nútímans geti stafað af því hve hlaðborðið okkar er orðið hirkalega stórt og fjölbreytt.  Við getum gert ALLT!   Og það er stanslaust verið að minna okkur á hversu miklu við erum að "missa af".  Það gerist auk þess á ógnarhraða og við náum varla að gefa okkur tíma til að meðtaka og greina allar þessar upplýsingar, hvað þá að vinna úr þeim.  

Þetta er sérstaklega erfitt fyrir unglingana og börnin sem ættu að vera í rólegheitunum að finna út úr því hvað þau standa fyrir og hver styrkleika þeirra er.  Ég get ekki annað en hugsað með söknuði til þess tíma þegar maður fékk frið til að gera "ekkert" og virkilega hlusta á innsæið sitt og langanir. En þessi grey eru núna stanslaust á vakt, tilbúin að svara sms, facebook, instagram, snapchat og öllu þessu áreyti sem berst þeim. Og það versta er, að þau fara alveg á mis við þau mannlegu blæbrigði og tilfinningar sem á bak við þessi samskipti liggja; þetta eru bara dauðir stafir á skjá sem má mislesa á svo ótal vegu.  

Ég vildi svo óska þess að þessi bóla springi.  Við erum nefnilega eins uppbyggð og við vorum fyirir 100 árum, þegar maður talaði við mann augliti til auglitis og lífið var hægara og einfaldara.  Við erum hvert og eitt svo smá í öllu samhenginu en viljum gera svo stóra hluti.  

 

Lífið er nefnilega ekki flóknara en við gerum það sjálf........