Ég get ekki pissað (þetta er ekki djók).....

.....af því tímabundið er ég með þvaglegg.  Tímabundið; það er mín lukka.  Þetta er ekki mikið mál af því að ég veit að það tekur enda.  

Þetta tekur nefnilega enda.  En einmitt það fær mig til að hugsa til allra þeirra sem lenda í líkamlegu tjóni sem er varanlegt.  Hvernig er hægt að "venjast" því að missa lífsgæði?  Öll okkar tilvera miðast beint og óbeint að því að líða sem best og hafa sem minnst fyrir hlutunum.  Við fyllum umhverfi okkar með alls konar græjum og dóti til að auðvelda verkin, væntanlega í þeim tilgangi að eiga meiri tíma til að gera það sem er "skemmtilegt"; uppþvottavél, snjallsími, matvinnsluvél, fjarstýringar, sjálfvirk ryksuga...þið fattið þetta alveg.  

En svo einn daginn gerist eitthvað og við getum ekki einu sinni pissað eða klætt okkur sjálf eða gengið eða borðað án hjálpar....það sem eftir er ævinnar.  Það er ekki nokkur leið að skilja til fullnustu stöðu þeirra sem þarna lenda.  Það er flókið sorgarferlið að þurfa að kveðja allt það sem viðkomandi hefur byggt sjálfsmynd sína á og síðan að þurfa hægt og rólega að byggja sér nýja sjáfsmynd og það jafnvel án nokkurrar skýrrar fyrirmyndar, því allir í nærumhverfinu eru áfram eins og halda bara sínum lífsgæðum.  Viðkomandi verður allt í einu ósjálfstæður, háður því að hafa aðstoð við hversdagslegar athafnir.  Rýmið fyrir einkalíf verður minna.  Og í öllu þessu líkamlega stússi vill jafnvel gleymast það sem er ekki síður mikilvægt; að koma einstaklingnum í þær félagslegu aðstæður þar sem hann getur lært af fyrirmyndum í sömu stöðu og þanngi smátt og smátt fundið út hvernig "nýja" lífið á að vera; líf sem hentar þeim líkamlegu forsendum sem til staðar eru.

 

Það er nefnilega ekki sjálfsagt að geta bara vaknað, hoppað fram úr og haldið af stað inn í daginn. Manst þú eftir að þakka fyrir........?