Passar lífið þitt á þig?

 

 

Manstu söguna um Öskubusku, hvernig systurnar skáru af sér hæla og tær til að geta passað í skóinn hennar Öskubusku, eingöngu til þess að geta fengið það líf sem hennar beið sem prinsessa?

Þess vegna spyr ég; ertu að sníða mikið af sjáfum þér til að passa inn í tilveruna þína í dag?  Tilfinningin sem kviknar, vex og dafnar við þær aðstæður eru pirringur, ófullnægja, kvíði, ótti, togstreita, óróleiki.....tilfinningar sem vekja upp streituviðbrögð. Við finnum hreinlega að þetta passar einhvern vegin ekki.  "Mér líður ekki vel, en get ekki alveg bent á af hverju".  En hvernig komst þú þangað?  

 

Þegar við erum lítil, þá er sífellt verið að hafa vit fyrir okkur....allt í þeim góða tilgangi að kenna okkur smátt og smátt að verða fullorðin og ábyrg.   Foreldrar/forráðamenn okkar gera sitt besta í að sjá til þess að við nærumst líkamlega og andlega, leikskólakennararnir sinna okkur sem einum af hópnum, grunnskólakennararnir kenna okkur eftir samræmdri námsskrá, íþróttafélögin þjálfa okkur með skýrar fyrirmyndir og markmið, vinirnir máta okkur í hópinn.  En það er bara svo erfitt fyrir þessa aðila að átta sig á hvort þú hreinlega passar inn í þetta mót. Enn vandasamara er fyrir þau að þekkja mörkin á því hvenær leiðsögn þeirra er orðin bein framlenging af þeirra gildum og þörfum.  Þekkjum við ekki öll dæmin um fótbotlapabban sem lætur drauminn sinn rætast gegn um litla soninn, eða lögmanninn sem horfir stoltur á afkvæmið útskrifast sem lögmann?  Það virðist nefnilega ekki vera rými eða næði til að leyfa börnunum að finna sinn styrkleika og hvar áhugasviðið liggur.  Svo eigum við allt í einu við 16 ára aldur að velja, hvað við ætlum að verða "þegar við verðum stór".  Síðan heldur dæmið áfram að vinda upp á sig ef við förum í sambúð og þurfum að passa við líf annars einstaklings. Ég vil auðvitað ekki alhæfa að þetta sé alltaf svona, en er bara að benda á hversu vandasamt það er að ala upp sjálfstæðan og ábyrgðarfullan einstakling.

 

Mig langar að trúa því að flestallir þeir sem koma að því að móta okkur sem börn vilji skila góðu starfi og óski börnunum alls hins besta.  En þegar svo margir eru staddir í vanlíðan eða ófullnægju, þegar svo margir eru á biðlista eftir greiningu, þegar svo margir eru í afbrotum eða upp á kant við samfélagið , þá hljótum við að spyrja okkur hvort það sé ekki kominn tími til að horfa á þjóðfélagsmyndina í stað þess að einblína stöðugt á einstaklinginn sem eyland sem þarf að laga.  Það getur ekki verið heilbrigt að þurfa að hnoða fólk til að það passi, enda er það ekki að virka (eða eru allir Íslendingar sáttir?).  Við erum svo lítið þjóðfélag og ættum að nýta okkur það til að endurskoða innviðina, laga strúktúrinn svo það verði pláss fyrir okkur öll.

 

Það er nefnilega farsælla að finna nýja skó í stað þess að höggva sig til....