"Það skilur mig enginn......"

Ég missti foreldra mína ansi ung, en enginn skilur það....nema sá sem er foreldralaus.
Ég hef farið í tvær aðgerðir á hjarta, en enginn skilur það...nema sá sem hefur farið í svona aðgerðir.
Ég hef farið í hátt á annan tug grindarbotnsaðgerða eftir mistök í fæðingu, en enginn skilur það....nema sá sem hefur reynt þá lífsgæðaskerðingu.
Ég hef fengið krabbamein, en enginn skilur það....nema sá sem hefur tekist á við það verkefni.

Listinn minn er langur, en þú ert líka með lista, er það ekki?  

Við sleppum ekki við áföll í lífinu, það er nokkuð víst.  En við förum eins misjafnlega í gegnum þau eins og við erum mörg og ólík.  Fortíð okkar gefur okkur þau verkfæri sem við þurfum til að takast á við áföllin, en oft eru þetta ekki "réttu" verkfærin.  Þá er gott að hafa stuðning til að leiðbeina okkur áfram svo við komumst upp úr erfiðleikunum.  

En þetta er bara ekki einfalt.  Eru aðstandendur í stakk búnir til að aðstoða?  Hafa þeir skilning á því hvað þú ert virkilega að fara í gegnum?  Eru þeir sjálfir ráðvilltir vegna stöðu þinnar?  Það er nefnilega þetta með skilninginn.  Þegar maður er staddur í miðju áfalli/verkefni, þá verður maður sjálfhverfur....eðlilega.  Eini fókusinn verður óskin um að ná sér á strik.  Svo bætist við söknuður eftir lífinu fyrir áfallið, reiðin yfir að hafa "lent í þessu".  Álagið við að reyna að greina stöðuna og finna lausnina getur mergsogið alla orku.  

Skildu mig!  Þetta verður ósjálfrátt bein eða óbein krafa, en það er einmitt vandinn; það getur enginn skilið það sem hann þekkir ekki.  Það er hægt að sýna umburðarlyndi og leitast við að setja sig í sporin, en þetta verður aldrei veruleiki aðstandandans.  Þess vegna tel ég að stuðningshópar eða stuðningsaðilar séu ómetanlegir.  Þar er fróðleikurinn, þar er skilningurinn, þar er stuðningurinn.  

Berum ekki vanda okkar ein, það er til hjálp.....það þarf bara að bera sig eftir henni......