Hvernig er lífið eftir þunglyndi? Jú, það er sko til!

Þunglyndi er vont.  Þunglyndi er sárt.   Það vita allir þeir sem reynt hafa.  Vonleysið, framtaksleysið, þróttleysið, kvíðinn, öryggisleysið, tilgangsleysið.  Það er eins og allar gleðistundir fortíðar strokist út og eftir standi einungis minningar um erfiðleika, sorgir, strit og baráttu.  Ég veit þetta, því ég hef verið þarna.  Og það sem stendur upp úr í hugskoti þunglyndisins eru einmitt minningarnar um það sem kom manni niður í hyldýpið; lífsreynslan sem kippti huganum úr samhengi við eðlilegar tilfinningar daglegs lífs; svo allt varð misgrátt eða svart. 

Við þessar aðstæður er það jafnvel spurning upp á líf eða dauða að leyta sér faglegrar aðstoðar.  Fjölskyldan er engan veginn sá stuðningsaðili sem teysta þarf á; hún er einnig brotin vegna þunglyndis viðkomandi og þarf ekki síður stuðning.  Það er fjöldinn allur af hæfum fagaðilum og úrræðin svo mörg.  En það er ekki á valdi þunglynds einstaklings að leita sér hjálpar; það er kannski það eina sem fjölskyldan og vinirnir geta gert, að koma einstaklingnum undir hendur fagaðila.  Þannig hefst bataferlið.  Bataferlið er langhlaup, sem taka þarf í rólegheitunum með þolinmæði og umhyggju.  Gera ráð fyrir bakföllum og ætla sér ekki um of.

Þá kemur sigurinn; sigurinn er svo sætur!  Þegar nýjum styrk er náð verður lífið svo innihaldsríkt og fallegt og gjöfult!  Litbrigiðin í hversdagleikanum verða skýr og mikil;  hlutir sem áður voru sjálfsagðir verða dýrmætir; þakklætið fyrir lífið verður svo sterkt og umburðarlyndið gagnvart margbreytileika samferðafólksins verður einlægt.  En á sama tíma verður samkenndin með erfiðleikum annara djúpstæð og því mikilvægt að fara varlega og kunna þá kúnst að verja sálina svo hún brotni ekki aftur.  Gera minna af því sem dregur úr þrótti og meira af því sem veitir innblástur og styrk!  

 

Hættum að fela vanlíðan okkar, tölum saman,  því þannig náum við að kasta burt fordómum og skilningsleysi....