Viljið þið gleði eða hamingju?

Þetta er ekki sami hluturinn, að minnsta kosti ekki í mínum huga:

1. Gleði.  

Hér á ég við stundargleði; atburð eða hegðun sem kemur brosi á vör og vellíðunartilfinningu í kroppinn.  Hrein efnafræði.  Þá framleiðir líkaminn endorfín, dópamín, eða whatever þetta heitir allt og það færir okkur í gegnum efnaferli á taugafrumumótum í heila svo við upplifum gleði. Stundum hreinlega vímu.  Það er vel þekkt að fólk verði fíklar á þessi sjáfsframleiddu efni og leiti statt og stöðugt í að upplifa þetta fix.  Tölvuleikir, Iron man, boot camp, kynlíf, base jump, fjallgöngur, ræktin...í rauninni getur hverstagsleg hegðun sem gefur gleði snúist í þessa fíkn.  Gallinn er bara sá, að "venjuleg" rútína heldur áfram að vera gráleit og jafnvel leiðinleg, þar sem bilið á milli þess og gleðinnar eykst ef til vill.  Varla hamingja...

 

2. Hamingja.

Hamingja er viðvarandi ástand, þveröfugt á við gleðina.  Hamingjusemi er ástand, sem fylgir manni í gegnum súrt og sætt; mætti kalla það ástand sáttar. Hamingjunni nær sá einstaklingur sem hlustar á "sína innri rödd", tilfinningarnar, greinir þær og uppruna þeirra, og bregst síðan við þeim af hreinskilni og án afneitunnar.  Allar tilfinningar mannsins eiga jafnan tilverurétt, því þær eru staðreynd.  Ég lít svo á að þær séu eins konar umferðarljós lífsferðarinnar, blossa upp við hvert einasta áreyti svo við getum brugðist við.  En í stað þess að reyna breiða yfir þær erfiðu og bæla, þá eigum við að temja okkur að taka sérstaklega eftir uppruna þeirra og viðbrögðum, svo við getum gert betur og tamið okkur.  Þegar þessu er náð, þá er ekkert sem setur okkur út af laginu meira en svo, að við getum unnið úr þvi.  Þessum áfanga fylgir ró, yfirvegun, sátt og jafnaðargeð, sem ég skilgreini sem hamingjusamt ástand. 

 

Upplifunin er að lífið sé frekar basic og á okkar valdi...við eigum það öll skilið....