Mér finnst "Pollýanna" alveg glötuð!

"Nei, hæ! Þú hér?  Hvað segist"?  "Bara allt í gúddí, allir bara hressir og svona, brjálað reyndar í vinnunni" (djöfull líður mér illa yfir að þurfa að hitta fólk núna, úff. Vá, hvað á ég að segja..).

Hugsið ykkur hvað það eru ótrúlega mörg samtöl per dag sem eru gjörsamlega innihaldslaus, fölsk og gera ekkert fyrir neinn.  Ég er ekkert að segja að það þurfi að leysa gátuna um tilgang lífsins eða lausn efnahagshrunsins (sem er reyndar kannski tigangslaust....?) í hvert sinn sem munnurinn er opnaður. 

Staðal-Íslendingurinn er svo greiptur inn í undirvitund okkar, þessi hressi og sterki, með allt á hreinu og skýrar meiningar, að við erum alltaf með línurnar á hreinu þegar yrt er á okkur.  Fyrir vikið eru allt of margir staddir í leikriti í stað þess að vera staddir í eigin lífi.  

Hver er tilgangur með þessu leikriti?  Það er annað hvort að gára nú ekki of mikið vatnið hjá viðmælandanum, eða þá (sem er nú frekar líklegra) að gefa ekki höggstað á sér með því að sýna viðkvæmni eða ófullkomnleika. En kommon; höfum við eitthvað að gera með svona fölsk samskipti?  Erum við virkilega svona hrædd um sjálfsmyndina?  Ef allir væru bara heilir og segðu eins og er, þá fyrst sæum við að við erum meira og minna að glíma við sömu hlutina.

 

Það er synd að vera í sífelldu leikriti sem skilar ekki einu sinni almennilegum launum.........