Á bremsunni í gegnum lífið.

Er það ekki einkennilegt hvað við þurfum sífellt að vera að stoppa okkur af?  Ekki borða of mikið, ekki vaka of lengi, ekki drekka of mikið, ekki horfa of mikið á sjónvarpið, ekki vera of mikið í tölvunni, ekki eyða of miklu, ekki vinna of mikið....listinn er laannngggguuurr.   Fúlt að þurfa að vera  sífellt með það á tifinningunni að maður sé nú aðeins of hömlulaus; skorti sjálfsaga, hafi ekki stjórnina. 

Förum svo í huganum til fjarlægari staða; þar er þessu öfugt farið.  Lífið gengur jafvel út á að reyna að fá að borða, finna sér svefnstað/vonast eftir svefnfriði, leita eftir einhverju að drekka, sjónvarp eða tölva....ekki til, engir peningar til að eyða, enga vinnu að hafa....listinn er laannngggguuur.  

Það er greinilega nóg til handa okkur öllum....