Gefstu upp!

Ekki sjéns!  Aldrei!  Og tapa? 

Ef það er spurning um líf eða dauða þá er auðvitað glapræði að gefast upp. Eins getur verið fínt að sækja á ef sigurlaunin eru almennileg og djúsí "gulrót".    Einn bardaginn er þó þar sem uppgjöf er sjálfsögð, eðlileg og heilbrigð, jafnvel æskileg, og það er þegar við háum innri bardaga við okkur sjálf.  

Við könnumst öll við þessa tilfinningu innri togstreitu, þegar við upplifum ósamræmi innra með okkur.  Þessi tilfinning, eða innri togstreita, veldur óróleika, kvíða, ótta eða bara ónotum sem erfitt getur verið að festa fingur á.  Hvað er þá til ráða?

Vopnahlé. Gefum okkur svigrúm til að hlusta á þessar andstæður innra með okkur og lærum að þekkja þessa bardaga þegar þeir hefjast.  Þetta eru andstæður í okkar eingin hugskoti og því þurfum við bara að hlusta og virða uppruna þeirra.  Þegar við temjum okkur þessa vopnahlés-hegðun, þá förum við líka að læra að fara eftir innsæinu (sem er bara undirvitunin okkar eða harði diskurinn) og getum þá lagt niður bardagann og fylgt því sem okkur líður betur með.  

Þetta kallast nefnilega ekki ósigur, heldur skynsamleg innri samtöl sem leiða til farsællrar niðurstöðu.

 

Hættum að slást við okkur sjálf......