Af hverju er börnum kennt að afneita eigin líðan?

Hættu þessari fýlu!  Ekki vera svona reiður!  Hresstu þig nú við og burt með þennan svip!

 

Hvaða skilaboð eru þetta eiginlega sem börnunum eru send?  Allar tilfinningar eiga rétt á sér og við eigum ekki að koma því inn hjá næstu kynslóð að neikvæðar tilfinningar séu óæskilegar og skammastu þín svo!  Væri ekki farsælla að ræða þessar tilfinningar um leið og þær kvikna hjá börnunum og kenna þeim að horfast í augu við þær.  Af hverju líður mér svona?  Hver er raunverulega orsökin?  Er þetta eitthvað innra með mér, eða er þetta eitthvað ytra áreiti?  Hvernig ætla ég að bregðast við þessari tilfinningu svo hún verði mér ekki til trafala eða komi mér í erfiða stöðu? 

Það eru allt of margir sem fara í gegnum lífið án þess að hafa nokkrun tíman lært að horfast í augu við tilfinningar sínar og lenda í þeirri gryfju að telja sig fórnarlömb aðstæðna.  Í stað þess að lifa í sátt við alla tilfinningaflóruna, þá er stanslaust verið að leyta að skyndilausnum með þá von í huga, að í þeim felist gleði og hamingja.

 

Leitum ekki langt yfir skammt......hamingjan er nær en þú heldur......