Þú ert asni! Nei, þú ert asni!

Þetta er klassískt dæmi um rökleysu. Þegar tveir eða fleiri rökræða á heilbrigðan hátt, snýst orðræðan um málefnið sem um ræðir. Vissulega getur verið hiti í fóki, en persónulegar árásir eru ekki til staðar. Þegar svo komið er í rökþrot er gjarnan gripið til næsta vopns, sem er þá ekkert annað en deilur um persónurnar sem í rökræðunum eru.

Umræðan í þjóðfélaginu er því miður víða á persónulegu nótunum, þar sem keppst er um að rægja fólk fram og til baka. Og akkúrat þannig upplifi ég umræðurnar á Alþingi. Þessar umræður minna frekar á ræðukeppni frekar en rökræður, enda margir þingmennirnir með ræðu-keppnis-þjálfun.

Ég velti því fyrir mér hvort ekki sé komin tími til að leggja alfarið niður ræðukeppnislistina. Þar er einstaklingurinn þjálfaður í að tala af sannfæringu um málefni sem honum eru jafnvel mótfallin, allt í þágu þess að læra að buna út úr sér hverju sem þarf; fínasta þjálfun í að ljúga aðra fulla. Væri ekki nær að þjálfa einstaklinga í að hlusta á eigin sannfæringu og fylgja henni eftir í ræðu?